Κοινωνικά μέσα και επίπεδα ελευθερίας

Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν υπήρχαν υποδείγματα σοσιαλιστικών μέσων; Και πώς θα ήταν αυτά τα παραδείγματα; Μπορούμε να θεωρήσουμε τη wikipedia σαν ένα παράδειγμα σοσιαλιστικού μέσου; Έχουμε άλλα παραδείγματα; Οι Tere Vadén και Juha Suoranta προσπαθούν να αναδείξουν τα κυρια χαρακτηριστικά ενός σοσιαλιστικού μέσου.

Για αρχή: Η ευπλαστότητα της κοινωνίας της πληροφορίας

Η Ντελεζιανή/Καστελσιανή ιδέα ότι η κοινωνία της πληροφορίας είναι κάπως περισσότερο ‘φασματική’, ‘εύπλαστη’ ή ‘εικονική’ από τις προηγούμενες ανεπεξέργαστες κοινωνίες της οικονομίας κρύβει το ερώτημα του τι είδους πλουραλισμούς και τοπικές κοινότητες αυτή ευνοεί. Υπάρχουν ελάχιστα ή και καθόλου στοιχεία, για παράδειγμα, για την πιθανότητα να επιταχύνει η κοινωνία της πληροφορίας το θάνατο διαφόρων γλωσσών και πολιτισμών. Την ίδια στιγμή, το εικονικό- φασματικό επίπεδο των δικτύων ξεχνά το ζήτημα των ανθρώπων. Όπως σημειώνει ο Ted Honderich, όταν παρατηρούμε τα στοιχεία για το προσδόκιμο ζωής ανά τη υφήλιο, ‘οι δύο διαφορετικοί μέσοι όροι ζωής, 78 και 40, θα έκανε κάποιον που τυχαία άκουγε τη συζήτηση για το προσδόκιμο ζωής, χωρίς να ξέρει ακριβώς περί τίνος πρόκειται, να σκεφτεί ότι ασχολούμαστε με δύο διαφορετικά είδη ζώων’ (σ. 6). Η ομάδα των ατόμων, τα ανθρώπινα δικαιώματα των οποίων είναι ‘εικονικά’, είναι, χονδρικά, η ίδια, η οποία ζει μία πραγματική μισή ζωή, για να χρησιμοποιήσω τον όρο του Honderich, σε σύγκριση με τους πλούσιους ανθρώπους του Δυτικού κόσμου.

Η κατάσταση είναι απλή: η Δυτική κοινωνία της αφθονίας πρέπει να προστατευτεί, απλά, γιατί η πρόσφατη καπιταλιστική ευτυχία μέσω των αγαθών δεν μπορεί να γίνει καθολική. Κάθε γωνιά του πλανήτη δεν μπορεί να γίνει η Καλιφόρνια, Αυτός είναι ο λόγος που η ‘κοινωνία της πληροφορίας’ δεν είναι απλά μία έννοια της ίδιας κατηγορίας όπως η ‘φεουδαρχία’ ή ο ‘καπιταλισμός’ (σ. 193): προτού οι κομουνιστές του κυβερνοχώρου και οι εργάτες της άυλης παραγωγής γίνουν τελείως φασματικές οντότητες, θα πρέπει να λαμβάνουν τροφή και να πεθαίνουν. Η ψηφιακή τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα άρσης της σπανιότητας των αγαθών της πληροφορίας, αλλά αυτή η λογική δεν επεκτείνεται εύκολα στον κόσμο των υλικών αγαθών.

Η ελπίδα που γεννήθηκε από τα κοινωνικά μέσα στηρίζεται σε μια υποσχόμενη κοινωνία μετα- σπανιότητας και ενός μη-αποξενωμένου τρόπου εργασίας. Ακόμα και αν η ουτοπία του κομουνιστικού κυβερνοχώρου είναι ακόμα πολύ μακριά, μία αλλαγή είναι ήδη αισθητή στο εσωτερικό των ηγεμονικών τρόπων παραγωγής. Με μία μερική, επιλεκτική υιοθέτηση των κοινωνικών μέσων, η ηγεμονία επιχειρεί να παρουσιαστεί με ένα ‘ανθρώπινο πρόσωπο’. Αυτή η μίμηση γίνεται αισθητή σε πολλά μέτωπα: τα σχολεία και τα πανεπιστήμια θέλουν να επεκτείνουν την εμβέλειά τους μέσω της παροχής πρόσβασης σε ανεπίσημη μάθηση με τη χρήση εργαλείων που προσφέρουν τα κοινωνικά μέσα, και αυτοπαρουσιάζονται ως κόμβοι κοινωνικής αλληλεπίδρασης και όχι ως επίσημοι θεσμοί εξουσίας. Τα έθνη κράτη θέλουν να στρέψουν την προσοχή από τις παραδοσιακές βιομηχανίες στον ανταγωνισμό σε όρους σχεδιασμού και υψηλής ποιότητας εμπειριών∙και οι εταιρίες προσκαλούν τους πελάτες τους να συν-δημιουργήσουν από κοινού τα προϊόντα του μέλλοντος σε μια διαδικασία στην οποία η ίδια η καινοτομία υποθετικά διαχέεται και εξισώνεται (για την καινοτομία»’ σε αυτό το νέο περιβάλλον, βλ. Nigel Thrift, ‘Re-inventing invention: new tendencies in capitalist commodification’).

Ο Žižek μπαίνει στην καρδιά του θέματος, όταν μιλά για μία νέα μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπου ‘κανείς δεν πρέπει να είναι ποταπός’. Βρίσκεται ένα σημαντικό βήμα μακριά από την ουτοπία του κομουνιστικού κυβερνοχώρου και ο Žižek αποκαλεί αυτό το νέο ιδανικό του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, ‘φιλελεύθερο κομουνισμό’:

Αυτοί είναι οι κανόνες του νέου νομαδικού, χωρίς προστριβές καπιταλισμού που ρυθμίζονται, ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της πολιτισμικής βιομηχανίας:

1. Θα τα προσφέρεις όλα δωρεάν (ελεύθερη πρόσβαση, χωρίς δικαιώματα δημιουργού), χρέωσε μόνο τις επιπλέον υπηρεσίες, οι οποίες θα σε κάνουν πλούσιο.

2. Θα αλλάξεις τον κόσμο, δεν θα πουλάς, απλώς, πράγματα.

3. Θα μοιράζεσαι αντιλαμβανόμενος την κοινωνική ευθύνη.

4. Θα είσαι δημιουργικός: εστίασε στο σχεδιασμό, τις νέες τεχνολογίες και την επιστήμη.

5. Θα τα λες όλα: δεν θα έχεις μυστικά, υποστήριξε και εφάρμοσε την πίστη στη διαφάνεια και την ελεύθερη ροή της πληροφορίας.∙Ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να συνεργάζεται και να αλληλεπιδρά. ¨

6. Δεν θα εργάζεσαι: δεν θα έχεις μια ανελαστική δουλειά από τις 9 έως τις 5, αλλά θα ασχολείσαι με την έξυπνη, δυναμική και ευέλικτη επικοινωνία.

7. Θα επιστρέψεις στο σχολείο: να εμπλακείς στη διαδικασία της μόνιμης εκπαίδευσης.

8. Θα δρας σαν ένζυμο: να εργάζεσαι όχι μόνο για την αγορά, αλλά να προκαλείς τη δημιουργία νέων μορφών κοινωνικής συνεργασίας.

9. Θα πεθάνεις φτωχός: επέστρεψε τον πλούτο σου σε αυτούς που τον έχουν ανάγκη, αφού έχεις περισσότερα από όσα θα μπορούσες ποτέ να ξοδέψεις.

10. Θα είσαι το κράτος: οι εταιρίες πρέπει να συνεταιρίζονται με το κράτος.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά η φιλελεύθερη κομουνιστική οικονομία βολεύεται να ξεχνά τους βασικούς δομικούς όρους της ίδιας της τής ύπαρξης. Για τον Bill Gates το να δώσει τεράστια ποσά από την περιουσία του σε φιλανθρωπίες, σημαίνει ότι πρώτα έπρεπε να τα συλλέξει χρησιμοποιώντας ανηλεείς μονοπωλιακές πρακτικές. Ο φιλελεύθερος κομουνισμός μπορεί να λειτουργήσει μόνο καλύπτοντας τη δομική (οικονομική, κοινωνική και πολιτική) βία στην οποία βασίζονται οι εξωτερικευμένες πρακτικές του.

Ας προχωρήσουμε επιχειρώντας την εξής υπόθεση: οι παραδειγματικές περιπτώσεις του ‘φιλελεύθερου κομουνισμού’, όπως το ‘κοινωνικό web’ είναι ακριβώς οι τόποι, όπου μπορούν να διακριθούν οι δομικές προκαταλήψεις. Καθώς το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού / λογισμικού ανοιχτού κώδικα, συχνά, παρουσιάζεται ως το ιδανικό των νέων μορφών πνευματικής εργασίας, ας αναλογιστούμε το κόσμημα του στέμματος αυτού του κινήματος, το λειτουργικό σύστημα GNU/Linux. Το Linux διατίθεται δωρεάν για όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει, να το τροποποιήσει και να το αναδιανείμει στο δίκτυο. Οι δομές της ανισότητας, όμως, κάνουν σύντομα την επανεμφάνισή τους. Η πλειονότητα, όσων αναπτύσσουν τον πυρήνα του Linux (Linux- kernel) είναι άνδρες και σχετικά μικρής ηλικίας. Επιπλέον, οι περισσότεροι από αυτούς κατάγονται από τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Debian, αυτοί που το ανέπτυξαν είχαν, τυπικά, ακαδημαϊκή εκπαίδευση και ο αριθμός των διδακτορικών διπλωμάτων ήταν υψηλός, πάνω από 10%. Οι γεωπολιτικές προκαταλήψεις δεν είναι, απλά, ένα απολίθωμα, το οποίο δημιουργήθηκε από την έναρξη των εγχειρημάτων. Κατά τη διάρκεια αυτών των περίπου 15 ετών που τα εγχειρήματα βρίσκονται σε εξέλιξη, έχουν συντελεστεί μικρές μόνο αλλαγές. Πράγματι, υπάρχουν τόσοι λόγοι να θεωρούμε ότι οι οικονομικοί διαχωρισμοί του πραγματικό κόσμο γίνονται μεγαλύτεροι στον ψηφιακό κόσμο, όσοι να θεωρούμε ότι η ψηφιακή τεχνολογία θα μπορούσε, ενδεχομένως, να γεφυρώσει αυτά τα κενά. Αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια του διαστήματος από το καλοκαίρι του 2005 μέχρι το καλοκαίρι του 2006, ο πυρήνας του Linux (Linux- kernel) έλαβε περισσότερο κώδικα από τα ονόματα χώρου με κατάληξη ‘.mil’ (του Αμερικανικού στρατού) από ότι από την πλειονότητα των χωρών του τρίτου κόσμου, έχουμε, αμέσως, την αίσθηση μιας παλιάς αποικιοκρατίας που συνεχίζει να υφίσταται με άλλες μορφές.

Ας κοιτάξουμε και τη Wikipedia. Αν μας αρέσει η επικοινωνιακή ορθολογικότητα (communicative rationality) του Habermas, η αρχή της Ουδετερότητας είναι καλή, αλλά είναι διαβρωτική όσον αφορά σε συγκεκριμένου τύπου κοινότητες (π.χ. θρησκευτικές κοινότητες). Για να λειτουργήσει η Wikipedia, χρειάζεται μια κάποια κρίσιμη μάζα ανθρώπων. Όσο μικρότερη είναι μία (γλωσσική) κοινότητα ή η ομάδα με μία κοινή αντίληψη του ορθού λόγου, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες μίας δυναμικής Wikipedia. Επιπλέον, μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων σημαίνει κανονικοποίηση, η οποία από μόνη της δουλεύει εναντίον συγκεκριμένων τύπων κοινοτικών ταυτοτήτων. Από την οπτική του χρήστη, το γεγονός ότι η Αγγλική Wikipedia είναι τόσο πολύ καλύτερη από π.χ. τη Φινλανδική, παρέχει μία επιπλέον ώθηση στην ηγεμονική γλώσσα και τις αξίες της.

Αυτά τα δύο μικρά παραδείγματα εξυπηρετούν καταδεικνύοντας ότι η φιλελεύθερη κομουνιστική ουτοπία δεν είναι με κανέναν τρόπο ουδέτερη όσον αφορά στις τοπικές ταυτότητες. Οι δυνατότητες για μικρές γλωσσικές και πολιτισμικές περιοχές, όπως είναι η Φινλανδία, είναι αποθαρρυντικές, παρ’ όλες τις υποτιθέμενες ψηφιακές ευκαιρίες που τις δίνονται. Τι είναι ‘Φινλανδικό’ στα κινητά τηλέφωνα Nokia; Πολύ λίγα πράγματα. Ακόμα και ο σχεδιασμός των τηλεφώνων ανακυκλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, με ελάχιστες βελτιώσεις και η παραγωγή μεταφέρεται στο σημείο, όπου κανείς δεν θέλει να ξέρει για τα τοξικά ίχνη που οδηγούν σε παράνομα ορυχεία στη Νιγηρία. Αν η υπόσχεση του ‘φιλελεύθερου κομουνισμού’ είναι τόσο κενή, όπως στην περίπτωση της Φινλανδίας, πώς θα είναι σε άλλες, το ίδιο μικρές, αλλά λιγότερο πλούσιες πολιτισμικά περιοχές;

Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι οι απόπειρες κατανόησης της πνευματικής εργασίας ή του κοινωνικού web δεν δύναται να βασίζονται αποκλειστικά σε εργαλεία, τα οποία έχουν δημιουργηθεί στην καρδιά της Ευρώπης. Οι μετα-μετα- ισμοί που πηγάζουν από την Ιταλία ή τη Γαλλία έχουν μόνο τόση αγοραστική δύναμη σε ένα τοπίο που, μόλις τώρα, εισέρχεται στη φάση, την οποία ορισμένοι κριτικοί στοχαστές, όπως ο Adorno, περιέγραψαν στο κλασικό μεταπολεμικό τους έργο. Στη Φινλανδία, η πρώτη γενιά, στην οποία αρέσουν τα ψώνια και που ποτέ δεν ανησύχησε, πραγματικά, για τη σπατάλη των χρημάτων και τη μη αποταμίευσή τους, μόλις κάνει την εμφάνισή της. Ομοίως, η μαζική προτίμηση στις σαπουνόπερες είναι ένα πολύ πρόσφατο φαινόμενο. Κατά συνέπεια, η κριτική ανάλυση της μαζικής κοινωνίας εξελίσσεται σε ζήτημα τοπικής σπουδαιότητας την ίδια στιγμή που σε άλλες περιπτώσεις έχει ξεπεραστεί. Αν αυτή η έλλειψη συγχρονισμού συμβαίνει σε μια ψευδο- ευρωπαϊκή περιοχή, όπως είναι η Φινλανδία, τι θα συμβαίνει σε άλλες μη Ευρωπαϊκές ή μη Δυτικές περιοχές; Αν υπάρχουν ιστορίες του κόσμου, οι οποίες δεν είναι η ιστορία της Ευρώπης, τότε χρειαζόμαστε, επίσης, πολλαπλές θεωρίες για την κοινωνία της πληροφορίας.

Κοινωνικά, κοινωνικοποιημένα, σοσιαλιστικά μέσα¨

Ό όρος ‘κοινωνικά μέσα’ μπορεί να θεωρηθεί ότι υποδηλώνει τις πλατφόρμες του διαδικτύου και τα λογισμικά προγράμματα, τα οποία χρησιμοποιούμε για να συνεργαστούμε, να μοιραστούμε εμπειρίες, απόψεις κ.ο.κ., αλλά και να δημιουργήσουμε την κοινωνική ταυτότητά μας. Αντιστοίχως, τα ‘κοινωνικοποιημένα μέσα’ θα σημαίνουν, σε αυτό το πλαίσιο, τα ίδια εργαλεία, όταν αυτά ανήκουν, συντηρούνται και διαχειρίζονται από την ίδια την κοινότητα των χρηστών. Μπορούμε να αντλήσουμε πολλά παραδείγματα αυτού του είδους της αυτο-διαχείρισης από την κοινότητα των χάκερς. Υπάρχουν, ακόμα, και περιπτώσεις ενεργής κοινωνικοποίησης μέσων, τα οποία, πρώτα, ήταν ιδιωτικά, όπως το λογισμικό πρόγραμμα 3D κινούμενων σχεδίων Blender.

Αλλά αρκούν αυτά τα μέτρα για να ικανοποιήσουν τις ικανότητες των ανθρώπων και τις ευκαιρίες να συμμετέχουν στον ψηφιοποιημένο κόσμο, να έχουν διάλογο μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τα κοινωνικά μέσα; Και ακόμα πιο κρίσιμα, είναι τα μέσα αυτά ψηφιακά; Δεν είναι δύσκολο να πιστεύουμε την άποψη ότι ο διάλογος και στις παραδοσιακές μορφές του και με την μορφή των κοινωνικών μέσων μας οδηγεί μόνο στις πύλες της αληθινής δημοκρατίας. Ίσως, πρέπει να αρχίσουμε να οργανώνουμε στρατηγικές για κατευθύνουμε την ιδεολογία των χάκερς του ελεύθερου λογισμικού / λογισμικού ανοιχτού κώδικα (FLOSS) στο επόμενο λογικό βήμα της, αυτό των ‘σοσιαλιστικών μέσων’, όπου το επίθετο ‘σοσιαλιστικό’ αναφέρεται στην κοινή ιδιοκτησία, χρήση και διαχείριση ενός μέσου. Όπως το διατυπώνει ο Žižek στην θέση του για τον ‘κομουνισμό του κυβερνοχώρου’:

Δεν υπάρχει, επίσης, μια εκρηκτική δυναμική για τον ίδιο τον καπιταλισμό στον παγκόσμιο ιστό; Δεν είναι το δίδαγμα του μονοπωλίου της Microsoft ένα, ακριβώς, λενινιστικό δίδαγμα: αντί να αντιταχθούμε στο μονοπώλιό της μέσω του κρατικού μηχανισμού (θυμηθείτε τη δικαστική απόφαση για τη διάσπαση της Microsoft), δεν θα ήταν πιο ‘λογικό’, απλά να την κοινωνικοποιήσουμε, καθιστώντας την ελεύθερα προσβάσιμη; Στις μέρες μας, μπαίνουμε στον πειρασμό να παραφράσουμε ένα γνωστό απόφθεγμα του Λένιν, ‘Σοσιαλισμός = εξηλεκτρισμός + η εξουσία στα σοβιέτ’: ‘Σοσιαλισμός = ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο + η εξουσία στα σοβιέτ’.

Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν υπήρχαν υποδείγματα σοσιαλιστικών μέσων; Και πώς θα ήταν αυτά τα παραδείγματα; Μπορούμε να θεωρήσουμε τη wikipedia σαν ένα παράδειγμα σοσιαλιστικού μέσου; Έχουμε άλλα παραδείγματα; Για να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στην ακόλουθη: Ποιες είναι οι καθοριστικές ενδείξεις και τα χαρακτηριστικά ενός σοσιαλιστικού μέσου;

Εκτός από την προφανή τεχνολογική υποδομή (διακομιστές, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και άλλες συσκευές), η οποία είναι απαραίτητη για την οργάνωση και τη χρήση κοινωνικών μέσων, απαιτείται στοιχειώδης ενέργεια (ηλεκτρισμός, τροφή). Αλλά η κρίσιμη ερώτηση είναι, σε ποιον ανήκει η ενέργεια και ποιος την παρέχει. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι η πλειονότητα των ενεργειακών αποθεμάτων ανήκει σε πολυεθνικές ιδιωτικές εταιρίες. Υπάρχουν, με πολλούς τρόπους, παίκτες κλειδιά στο στίβο της διεθνούς πολιτικής που κατευθύνουν την εξωτερική πολιτική και λαμβάνουν αποφάσεις για ζητήματα πολέμου και ειρήνης. Με αυτή την έννοια, το ‘κοινωνικό’ και το ‘πολιτικό’ εξακολουθούν να κυβερνούν το ‘ψηφιακό’, για να μιμηθούμε τη φόρμουλα του Λένιν όπως την παραφράζει ο Žižek, η ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο απαιτεί παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.

Χωρίς το λογικό βήμα της αυτάρκειας, σε ό,τι έχει σχέση να κάνει με την ηλεκτρική ενέργεια, όλες οι προσπάθειες και η δραστηριότητα για την ανοιχτή πρόσβαση μιλούν για ελευθερία, χωρίς ελευθερία. Γιατί, χωρίς το ύστατο βήμα για την παράκαμψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των υλικών πόρων, η ιδεολογία του FLOSS παραμένει ένα ακόμα μονοθεματικό κοινωνικό κίνημα, χωρίς πολιτικές συνέπειες (όπως, συχνά, τονίζει ο Torvalds).

Η φυσική ενέργεια –ηλεκτρισμός- που απαιτείται για τη λειτουργία των ιστοσελίδων των κοινωνικών μέσων είναι μία προϋπόθεση. Άλλη είναι η λιγότερο απτή ενέργεια και ο ελεύθερος χρόνος που χρειάζεται να διαθέτουν τα άτομα για να συνεισφέρουν. Η βόρεια και δυτική προκατάληψη στα περισσότερα κοινωνικά μέσα πρέπει να κατευθύνουν την προσοχή μας στις διαφορετικές δυνατότητες που δίνονται στα άτομα που ζουν σε διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά περιβάλλοντα. Επίσης, το γεγονός ότι περιπτώσεις, όπως το Blender και η Wikipedia χρειάζονται σημαντικές δωρεές τονίζει τη σημασία της σχετικής αφθονίας. Ο Linus Torvalds ήταν την εποχή της έναρξης του Linux φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και συνεπώς απολάμβανε τα κοινά οφέλη του Φινλανδικού κοινωνικού κράτους, συμπεριλαμβανομένης της δωρεάν πρόσβασης στο πανεπιστήμιο, τις εγκαταστάσεις και το εξοπλισμό του. Επιπρόσθετα, ο κώδικας Linux, αρχικά εξυπηρετείτο από το Φινλανδικό Πανεπιστημιακό Δίκτυο (FUNET). Όλα αυτά καταδεικνύουν το γεγονός ότι η μη-αλλοτριωμένη πνευματική εργασία στο Διαδίκτυο φαίνεται να χρειάζεται μια συγκεκριμένη βάση αφθονίας προτού απογειωθεί. Πάντως, φαίνεται ότι οι ικανότητες που δημιουργούνται στα ελεύθερα και δημόσια εκπαιδευτικά συστήματα, συχνά, θα χρησιμοποιηθούν, κυρίως, από εταιρίες, όπως η Nokia.

Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, είναι μια κίνηση αντεπίθεσης για την απελευθέρωση του μυαλού των ανθρώπων και των πνευματικών πηγών από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας. Πράγματι, το βήμα από ένα μέσο που περιορίζεται από το φιλελεύθερο κομουνισμό σε ένα σοσιαλιστικό μέσο χρειάζεται, όχι μόνο στοιχειώδη κοινωνική πρόνοια, αλλά πραγματικό έλεγχο των στόχων ζωής και των μη φυσικών αναγκών. Παράδοξο ή όχι, ο δρόμος για τις τελευταίες περνά από το συλλογικό ή κοινό έλεγχο της παραγωγής βασικών στοιχείων κοινωνικής πρόνοιας (συμπεριλαμβανομένων παροχών, όπως η ηλεκτρική ενέργεια). Στρατηγικές κοινωνικής πρόνοιας, όπως ένας κοινωνικός μισθός ή ένα βασικό εισόδημα άνευ όρων και για όλους θα διευκόλυναν την πορεία προς τα σοσιαλιστικά μέσα.

Η έμφαση σε μία θεώρηση ‘από τα κάτω’ μας υπενθυμίζει ένα από τα ανέκδοτα του Μαρξ για κάποιον δυστυχισμένο κ. Peel, ο οποίος μετακόμισε από την Αγγλία στην Αυστραλία με 50.000 σε χρήματα και 3.000 εργάτες. Δυστυχώς, ο κ. Peel δεν έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι αυτά που θα μπορούσε να έφερνε μαζί του στις Αποικίες ήταν ‘ιδιοκτησία σε χρήμα, μέσα επιβίωσης, μηχανές και άλλα μέσα παραγωγής’, αλλά όχι τον μισθωτό εργάτη, ο οποίος είναι έτοιμος να πουλήσει τον εαυτό του/ της ανάλογα με την ελεύθερη βούλησή του/ της. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μαρξ, ο κ. Peel δεν αντιλήφθηκε ότι ‘το κεφάλαιο δεν είναι ένα αντικείμενο, αλλά μία κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων’. Όπως οι μισθωτοί εργάτες, οι οποίοι ανακάλυψαν την ελευθερία τους στη φαινομενικά απέραντη έκταση της Δυτικής Αυστραλίας, γινόμαστε και εμείς τώρα μάρτυρες ολοένα και περισσότερων ανθρώπων που ανακαλύπτουν την ελευθερία τους στον ασαφή χώρο των τεχνολογιών της πληροφορίας.

Συγκεφαλαιώνοντας, φτάνουμε στην εξίσωση ‘σοσιαλιστικά μέσα = βασική κοινωνική πρόνοια + η εξουσία στα σοβιέτ’. Φυσικά, η σειρά των περιεχομένων ή των συστατικών της φόρμουλας μπορεί να διαφέρει, με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά συστήματα στον ελεύθερο και ανοιχτό κόσμο, χωρίς έλλειψη των αναγκαίων (δηλαδή, βασική κοινωνική πρόνοια = ηλεκτρική ενέργεια + η εξουσία στα σοβιέτ + σοσιαλιστικά μέσα).

table

Ένας εναλλακτικός τρόπος να θεωρήσουμε τη μετάβαση από τα κοινωνικοποιημένα στα σοσιαλιστικά μέσα είναι να σκεφτούμε πως εμπλέκεται η έννοια της ελευθερίας (βλ. το πρωτοποριακό έργο πάνω στην ‘εμβρυακή μορφή’ από το εγχείρημα Oekonux και τον Stefan Merten). Η κουλτούρα της ανάγνωσης που συνάδει με τους υπερ-εμπορευματοποιημένους και μηχανοποιημένους τρόπους ζωής μπορεί να αναλυθεί και από την πλευρά των μέσων και από αυτή της εκπαίδευσης. Στο ένα άκρο, ένα ολοκληρωτικό κράτος παρόμοιο με την ουτοπική Πολιτεία του Πλάτωνα θα ήθελε να ελέγχει την εκπαίδευση, κατοχυρώνοντας την πραγματική γνώση ως προνόμιο των φιλόσοφων-βασιλιάδων και προσφέροντας ένα ‘βασιλικό ψέμα’ στην εργατική τάξη για να την κρατήσει στη θέση της. Ο Πλάτωνας θα καταλάβαινε ακριβώς γιατί το κόμμα υπέρ της κατάργησης της πνευματικής ιδιοκτησίας ονομάζεται το Πειρατικό Κόμμα (ένα παράδειγμα είναι το Piratpartiet στη Σουηδία). Αυτή η κλειστή προσέγγιση είναι ομόλογη με την αντίληψη των μέσων σαν μία επιχείρηση που παράγει κέρδη και όπου η πληροφορία αποκτά μια ανταλλακτική αξία. Όπως προχωράμε προς πιο ελεύθερους τύπους μέσων και εκπαίδευσης, συναντούμε αρχικά τα κοινωνικά μέσα και την εκπαίδευση ως τομέα επιχειρηματικότητας, όπου τα υποκείμενα ενδυναμώνονται μέσω της ενεργούς συμμετοχής τους γύρω από δραστηριότητες που περιορίζονται από τις οικονομικές συνθήκες. Αυτή είναι η πρώτη τάξη ελευθερίας, όπου επικρατεί η ελεύθερη έκφραση εντός του περιοριστικού πλαισίου της τυπικής ελευθερίας: είσαι ελεύθερος αρκεί να μην ταράξεις τα νερά. Περιέργως, ο δρόμος προς την κατάκτηση περισσότερης ελευθερίας περνά μέσα από την αναγνώριση ότι τα οικονομικά όρια του φιλελεύθερου, πολυπολιτισμικού καπιταλισμού δεν είναι αρκετά αυστηρά. Μόνον όταν το φάντασμα της ανταλλακτικής αξίας αρχίζει να εξανεμίζεται, η επίμονη και μη-συμβολική χρηστική αξία ή η αξία καθ’ αυτής αποκαλύπτεται. Όσον αφορά στα μέσα, αυτό σημαίνει ένα Linux η μία Wikipedia που δεν θα έχουν ανταλλακτική αξία, αλλά μια τεράστια χρηστικότητα. Αλλά ακόμα και αυτό δεν θα ήταν αρκετό για να πάρουμε στα σοβαρά το οικονομικό πεδίο: ο οίκος που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι ολόκληρος ο πλανήτης.

Έτσι, οι δύο τελευταίοι τρόποι λειτουργίας της ελευθερίας συνδέονται με την ανάδυση μεταμορφώσεων στους τρόπους παραγωγής, διακυβέρνησης, και ιδιοκτησίας. Αυτοί οι τρόποι παραγωγής θα ‘παράγουν χρηστική αξία μέσα από την ελεύθερη συνεργασία των παραγωγών που έχουν πρόσβαση στο διανεμημένο κεφάλαιο: αυτή η διαδικασία ονομάζεται ‘ομότιμος (p2p) τρόπος παραγωγής’, που διαφοροποιείται από την καπιταλιστική αρχή του ‘όλα για το κέρδος’ , ή από την δημόσια παραγωγή από επιχειρήσεις κρατικής ιδιοκτησίας, ένα κοινό γνώρισμα του κράτους πρόνοιας. Το προϊόν και ο στόχος του ομότιμου τρόπου παραγωγής δεν είναι να παράγει άχρηστα αγαθά ή ‘ανταλλακτική αξία για την αγορά, αλλά χρηστική αξία για την κοινότητα των χρηστών’. Οι μετασχηματισμοί θα καθορίζονται επίσης ‘από την κοινότητα των παραγωγών και όχι από τις ανάγκες της αγοράς ή την εταιρική ιεραρχία: αυτός είναι ο τρόπος ομότιμης διακυβέρνησης, ή ο τρίτος δρόμος διακυβέρνησης. Ακόμα, οι παραγωγοί ‘προσφέρουν την χρηστική αξία ως ελεύθερα προσβάσιμη σε καθολική βάση μέσα από ένα νέο καθεστώς κοινής ιδιοκτησίας. Αυτή είναι και η μέθοδος διανομής, “ο τρόπος ομότιμης ιδιοκτησίας”: ένας “τρίτος τρόπος ιδιοκτησίας”, διαφορετικός από το καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας η δημόσιας (κρατικής) ιδιοκτησίας’.

Κυρίως οι δύο τελευταίοι τρόποι λειτουργίας της ελευθερίας μας φέρνουν μπροστά σε μια θεμελιώδη επιστημολογική στροφή. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ριζική ανοικτότητα για τα μέσα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Επιτρέπει ή ακόμα και απαιτεί από τους χρήστες να συμμετέχουν και να συνεργάζονται. Τους επιτρέπει ακόμα να βλέπουν πως πραγματικά κατασκευάζεται η γνώση -όπως κάνει η Wikipedia και άλλα wikis- όπου η δημιουργική και η διαπραγματευτική διαδικασία μπορούν να ανιχνευθούν πατώντας τα κουμπιά ‘ιστορικό’ και ‘συζήτηση’. Ο δεύτερος -που έχει να κάνει με την αναστοχαστική αβεβαιότητα- συνδέεται με την παρακάτω διαδικασία: η ικανότητα να ανιχνευτούν αυτές οι αλλαγές οδηγεί σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να παίρνουν ως δεδομένο ότι πολλές περιοχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και γνώσης βασίζονται σε διαδικασίες διαπραγμάτευσης τόσο στους εικονικούς όσο και σε άλλου τύπου χώρους (ένα αστείο παράδειγμα του πως η γνώση του wiki μεταπηδά σε άλλες περιοχές είναι οι ετικέτες ‘απαιτείται παράθεση’. Η ιδέα της αναστοχαστικής αβεβαιότητας έχει μια οικογενειακή ομοιότητα με την μεταφορά της ‘μάθησης μέσω της συμμετοχής’ η οποία δίνει έμφαση στη συμμετοχή σε διάφορες πολιτισμικές πρακτικές και συνεργατικές διαδικασίες μάθησης. Σε αυτή τη μεταφορά, η γνώση και η μάθηση εντοπίζονται και δημιουργούνται στο πεδίο της καθημερινής ζωής, και γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικο-πολιτισμικού πλαισίου το οποίο περιλαμβάνει τα υλικά μέσα επιβίωσης και παραγωγής

Tere Vaden & Juha Suoranta

από re-public.gr

Advertisement

ΗΠΑ: ΤΟ Detroit συμβολίζει την πτώση της Αμερικής.

Η οικονομία των ΗΠΑ είναι άρρωστη και κάθε στιγμή γίνετε ακόμα περισσότερο. Συνομωσία και άρνηση κρύβουν την πραγματικότητα, όμως τα τελευταία στοιχεία της απογραφής δείχνουν ότι οι πολιτείες των ΗΠΑ απλά πεθαίνουν. Σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται περισσότερες από μία σε κάθε τρείς πολιτείες.

Η αντανάκλαση των πραγματικών συνθηκών που βιώνουν οι αμερικάνοι πολίτες αντανακλάτε στις εσωτερικές μετακινήσεις και στα επίπεδα κατάθλιψης που φτάνουν σε σημεία ρεκόρ, αλλά που ελάχιστα απασχολούν ή εμφανίζονται στα ΜΜΕ.

Από το 1981, 42 δήμοι δήλωσαν πτώχευση, οι δέκα από αυτούς τα τελευταία 4 χρόνια και σειρά παίρνουν και άλλοι. Οι δύσκολοι καιροί γίνονται ακόμα δυσκολότεροι.

Το Detroit κάποτε ήταν το σύμβολο της Αμερικανικής βιομηχανίας . Σήμερα η Motown θυμίζει μια πόλη φάντασμα. Πεθαίνει. Είναι κοντά στην πτώχευση και αυτό.

χρόνια πριν ήταν η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη, σήμερα είναι η 18. Την τελευταία δεκαετία ο μισός πληθυσμός της έχει εγκαταλείψει την πόλη. Οι γειτονιές είναι παρατημένες.

Οι μισοί ή και περισσότεροι κάτοικοι είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι όσοι ακόμα δουλεύουν είναι κακά αμειβόμενοι, υποαπασχολούμενοι σε ημι-απασχόληση, χωρίς δυνατότητα για μια αξιοπρεπή επιβίωση.

Η φτώχια είναι ακραία, και χειροτερεύει. Σχεδόν τα δύο τρίτα των παιδιών του ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Αυτό είναι πέρα από κάθε λογική. Δεκάδες σχολεία έχουν κλείσει και για δεκάδες ετοιμάζετε το ίδιο μέλλον. Οι καθηγητές απολύονται, τα παιδιά μένουν χωρίς μόρφωση. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι λειτουργικά αναλφάβητος

Οι δημόσιες υπηρεσίες διαβρώνουν καθ ‘οδόν προς την πλήρη εξάλειψη τους. Το ένα τρίτο των 140 τετραγωνικών μιλίων του Ντιτρόιτ βρίσκεται κενά ή εγκαταλελειμμένα, με τις βεβαρημένες περιοχές να αυξάνονται.

Δεκάδες χιλιάδες σπίτια παραμένουν κενά. Η μέση τιμή για ένα σπίτι είναι $ 9.000. Πολλά από αυτά είναι πολύ φθηνότερα.

Τα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας που σχετίζονται με την φτώχια, είναι διπλάσια από ο εθνικός μέσος όρος. Τα βίαια έγκλημα είναι τριπλάσια. Πολλές περιοχές δεν είναι ασφαλείς. Αστυνομία είναι απολογητική. Βγείτε έξω με δική σας ευθύνη, προειδοποιούν.

Και άλλα μέτρα λιτότητας σχεδιάζονται. Αυτή είναι η επίσημη πολιτική. Στις 1 Μάρτη ο κυβερνήτης Rick Synder κήρυξε έκτακτη οικονομική κατάσταση. Ακολούθησε η τοποθέτηση ενός οικονομικού τσάρου. Ο Kevin Orr ονομάστηκε εισαγγελέας της πτώχευσης. Όπου έχει εμπλακεί ο συγκεκριμένος ακολούθησαν απολύσεις, απαγορεύσεις απεργιών, κλεισίματα εργοστασίων και υπηρεσιών. Αυτή είναι και η προδιαγραφόμενη άβυσσος του Detroit’s. Το να λέμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική είναι ψέμα. Να πληρώσουν οι ντόπιοι μεγιστάνες, να λυθούν τα «προβλήματα ‘ελέγχου των επιχειρήσεων. Είναι η μοναδική αλήθεια από άκρο σε άκρο στις ΗΠΑ.

Διεφθαρμένοι πολιτικοί συνεργάζονται με τα οικονομικά τραστ για να φορτώσουν τα βάρη στους απλούς καθημερινούς πολίτες.

Ο Orr είναι τώρα Διευθυντής έκτακτης ανάγκης της Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης του Ντιτρόιτ (EFM). Έχει εξουσίες που του επιτρέπουν να καταγγείλει τη συμβάσεις που έχουν υπογράψει ενώσεις, να επιβάλει τον τερματισμό συνταξιοδοτικών υποχρεώσεων σε ολόκληρους κλάδους , να αποφασίζει την πώληση περιουσιακών στοιχείων της πόλης σε τιμές ψίχουλων, και την ιδιωτικοποίηση δραστηριοτήτων της.
Ο Δήμαρχος David Bing είχε εφαρμόσει βαθιές περικοπές δαπανών νωρίτερα. Αυτός απέλυσε χιλιάδες εργαζομένους. Έχει αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες, ζωτικής σημασίας υπηρεσίες, και ο κερδοσκόποι το εκμεταλλεύτηκαν πλήρως.

Ο Orr είναι τώρα υπεύθυνος. Η δουλειά του είναι η ριζική αναδιάρθρωση του Ντιτρόιτ. Να περιμένετε το χειρότερο. Αυτός θα το κάνει στις πλάτες των απλών ανθρώπων. Αυτός θα απολύσει τους εργαζόμενους της πόλης, θα επιβάλει περικοπές μισθών και παροχών, θα σχεδιάσει την διάβρωση ζωτικής σημασίας υπηρεσιών.
Αυτός θα παραδώσει το Ντιτρόιτ στους τραπεζίτες και άλλους κερδοσκόπους. Οι δημόσιοι πόροι θα λεηλατηθούν. Κάτι τέτοιο φέρει μεγαλύτερη συνθήκη κρίσης. Η ανεργία θα αυξηθεί. Η φτώχεια θα αυξηθεί. Οι απλοί άνθρωποι θα μείνουν «παγωμένοι».
Δημόσια οργή ακολούθησε το διορισμό του Orr. Στις 14 Μαρτίου, οργανώθηκαν διαμαρτυρίες έξω από Cadillac.Place Είναι ένα συγκρότημα γραφείων ορόσημο στο κέντρο της πόλης.

To Detroit είναι ο Αμερικανικός μικρόκοσμος. Αντικατοπτρίζει αυτό που εξαπλώνετε σε όλη των χώρα

Οι οικονομίες και κοινωνίες ελίτ λεηλάτησαν τα πάντα με σκοπό το κέρδος. Τα οικονομικά αφεντικά είναι πιο ισχυρά ακόμα και από τακτικούς στρατούς. Μπορούν να επωφεληθούν πλήρως.

Η εγκληματική κάστα της Αμερικής είναι δικομματική. Συνωμοτεί με τους απατεώνες της Wall Street. Συμμαχεί και με άλλα εταιρικά συμφέροντα. Η απόκτηση πλούτου, η εξουσία και τα προνόμια είναι τα μόνα που ενδιαφέρουν.
Οι απλοί άνθρωποι περιθωριοποιούνται και θα στερούνται αρκετά για να μπορέσουν να ζήσουν.

Οι «εκλεγμένοι» είναι εχθροί. Εναπόκειτε στους ίδιους τους πολίτες να αντισταθούν. Αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα για την Αμερική σήμερα, και το Detroit είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσεις.

από rebelian

H θεωρία της κομμουνιστικοποίησης και το ζήτημα του φασισμού – datacide

Θεωρία της κομμουνιστικοποίησης και το ζήτημα του φασισμού

Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια απ’ το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης χωρίς να υπάρξει ίχνος ανάπαυλας από τη λιτότητα και την ένταση της ανασφάλειας. Ούτε η παλιά αριστερά των συνδικάτων και των κομμάτων ούτε τα νεώτερα κοινωνικά κινήματα διαμαρτυρίας και άμεσης δράσης φαίνεται να είναι σε θέση να προσφέρουν μια προοπτική. Στην αναζήτηση για νέους οδικούς χάρτες για να κινηθούμε μέσα στην κρίση και για της δυνατότητες της ζωής πέρα απ’ τον καπιταλισμό, η έννοια της “κομμουνιστικοποίησης” έχει γίνει ένα σημείο αυξημένης εστίασης της συζήτησης.

Η ίδια η λέξη υπάρχει ήδη από τις απαρχές του κομμουνιστικού κινήματος. Ο άγγλος ουτοπιστής Goodwyn Barmby, που πιστώνεται ως το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποίησε τον όρο κομμουνιστικός στην Αγγλική γλώσσα, γράφοντας ένα κείμενο ήδη από το 1841 με τίτλο “Το περίγραμμα του Κομμουνισμού, της Συνεργατικότητας και της Κομμουνιστικοποίησης”. Ο ίδιος αντιλαμβανόταν τις τέσσερις εποχές της ανθρώπινης ιστορίας ως “Παραδεισοποίηση, Βαρβαροποίηση, Πολιτισμός και Κομμουνιστικοποίηση”, ενώ η σύζυγος και συνεργάτις του Catherine Barmby προηγήθηκε του σύγχρονου διαλόγου για το ζήτημα του φύλου με τις πρώιμες φεμινιστικές παρεμβάσεις της, υποστηρίζοντας την κομμουνιστικοποίηση ως λύση στην υπαγωγή των γυναικών (σχετικά με τον Goodwyn Barmby πραγματεύεται στο Meandering on the semantical-historical paths of communism and commons’, The Commoner, Δεκέμβριος 2010, ο Peter Linebaugh).

Η χρήση του όρου απ’ τους Barmby για να περιγράψουν τη διαδικασία της δημιουργίας μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, δεν απέχει παρασάγγας από την τρέχουσα χρήση του, ωστόσο έχει προσλάβει ένα πιο εξειδικευμένο σύνολο νοημάτων από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 οπότε στοιχεία της γαλλικής “υπερ-αριστεράς” άρχισαν να την χρησιμοποιούν ως έναν τρόπο να ασκούν κριτική στις παραδοσιακές αντιλήψεις περί επανάστασης. Ο κομμουνισμός γίνεται συχνά αντιληπτός τόσο από μαρξιστές όσο κι από αναρχικούς σαν ένα μελλοντικό στάδιο της κοινωνίας που μέλει να πραγματοποιηθεί στο μακρυνό μέλλον αφού θα έχουν καταλαγιάσει οι φουρτουνιασμένες υποχρεώσεις της επανάστασης. Για τους υπέρμαχους της κομμουνιστικοποίησης από την άλλη, ο καπιταλισμός μπορεί να καταλυθεί μόνο από την άμεση δημιουργία διαφορετικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, όπως για παράδειγμα της ελεύθερης διανομής των αγαθών και της δημιουργίας “κομμουνιστικών, χωρίς την μεσολάβηση χρήματος, κέρδους, κράτους, μορφών ζωής. Η διαδικασία αυτή θα πάρει φυσικά χρόνο για να ολοκληρωθεί, όμως θα ξεκινήσει με την έναρξη της επανάστασης, η οποία θα δημιουργεί όχι τις συνθήκες για τον κομμουνισμό, αλλά τον ίδιο τον κομμουνισμό” (Gilles Dauvé & Karl Nesic, ‘Communisation’, 2011, στμ: εδώ)

Σήμερα αυτή η ευρεία έννοια της κομμουνιστικοποίησης χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους, αλλά αναντίρρητα διακρίνονται δύο κύριοι πόλοι στις τρέχουσες συζητήσεις -αν και με πολλές ακόμα αποχρώσεις ανάμεσά τους.

Υπάρχει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “βολονταριστική” αντίληψη της κομμουνιστικοποίησης, που σχετίζεται με ανθρώπους επηρεασμένους απ’ το περιοδικό Tiqqun και τις εκδόσεις που αποδίδονται στην “Αόρατη Επιτροπή”, όπως Το Κάλεσμα (2004) και Η Εξέγερση που Έρχεται (2007) (στμ: λινκ). Βολονταριστική, επειδή δίνεται έμφαση στην επιλογή των ανθρώπων να διαλέξουν μεριά και να δραπετεύσουν απ’ την καπιταλιστική κοινωνία -Το Κάλεσμα κάνει λόγο για “λιποταξία” και “απόσχιση”- προκειμένου να δημιουργήσουν δίκτυα και χώρους όπως οι κομμούνες, με χαρακτηριστικό τους τις “πράξεις κομμουνιστικοποίησης, δημιουργίας κοινών τέτοιων χώρων, μηχανημάτων, γνώσης” (Το Κάλεσμα).

Αυτή η αντίληψη έχει επικριθεί για την αυταπάτη της πρότασης μιας αναδυόμενης εναλλακτικής κοινωνίας μέσα σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο, από τον άλλον κύριο πόλο υποστηρικτών της υπόθεσης της κομμουνιστικοποίησης. Αυτός, που θα ονόμαζα “στρουκτουραλιστική” παραλλαγή της κομμουνιστικοποίησης σχετίζεται ιδιαίτερα με το γαλλικό περιοδικό Theorie Communiste (TC). Πιο πρόσφατα, οι ιδέες του αναπτύχθηκαν κι επεκτάθηκαν σε συζητήσεις με κοντικά σκεπτόμενες ομάδες όπως η αγγλόφωνη Endnotes και το σουηδικό περιοδικό Riff Raff. Από κοινού, αυτές οι συλλογικότητες συνεργάστηκαν πρόσφατα για να παράξουν το “Sic – διεθνής επιθεώρηση για την κομμουνιστικοποίηση” (το τεύχος #1 εκδόθηκε το 2011, εδώ).

Ονομάζω αυτήν την προσέγγιση “στρουκτουραλιστική” επειδή δίνεται πολύ περισσότερη έμφαση στο πώς η δυνατότητα κομμουνισμού προκύπτει από τις δομικές αντιφάσεις ενός ιδιαίτερου σταδίου του καπιταλισμού. Κάνουν λόγο για “ιστορική παραγωγή της επανάστασης” και για την “κομμουνιστικοποίηση ως ιστορικό προϊόν της αντίφασης κεφαλαίου-εργασίας” (Woland, “The historical production of the revolution of the current period”, 2010, εδώ).

Στην καρδιά αυτής της αντίφασης βρίσκεται το γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι ολοένα και περισσότερο ανίκανος να διασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή, αντίθετα με το παρελθόν, οπότε ήταν σε μεγάλο βαθμό σε θέση να πετύχει κάτι τέτοιο μέσω του μισθού. Ενώ η μισθωτή εργασία είναι φυσικά εκμετάλλευση, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων σε πολλά μέρη του κόσμου ήταν σε θέση να αναπαράχθεί με μια λογική ασφάλεια μέσω του μισθού του. Στην Ευρώπη και στην Αμερική για παράδειγμα, ένας τυπικός εργάτης της αυτοκινητοβιομηχανίας περί το 1970 μπορούσε να αποκτήσει ένα σπίτι (είτε να το αγοράσει είτε να το νοικιάζει), ένα αμάξι, οικιακές συσκευές (τηλεόραση, πλυντήριο) και τις καλοκαιρινές διακοπές του. Αυτός ο άμεσος μισθός συμπληρωνόταν επίσης από έναν αυξανόμενο “κοινωνικό μισθό”: συντάξεις, υπηρεσίες υγείας, επιδόματα ανεργίας και ούτω καθεξής.

Ως απάντηση στην κρίση κερδοφορίας της δεκαετίας του 1970, ο καπιταλισμός έχει αναδιαρθρωθεί. Η παλιά έννοια της “εργασίας για μια ζωή” έχει διαλυθεί. Για πολλούς, η πρόσβαση σε έναν “βιώσιμο μισθό” είναι σποραδική κι επισφαλής. Ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός θεωρούνται πλεονάζοντες για τις απαιτήσεις του καπιταλισμού καθώς αυτός επιδιώκει την απρόσιτη ουτοπία του, να δημιουργεί πλούτο χωρίς να έχει ανάγκη το προλεταριάτο. Την ίδια στιγμή, ο ιστός της κοινωνικής ασφάλειας διαβρώνεται προοδευτικά. Για την TC και για άλλους, η δυνατότητα για μια επαναστατική ρήξη δημιουργείται απ’ αυτήν την εξελισσόμενη αντίφαση -προκειμένου να επιβιώσουν και να ζήσουν μια ζωή που ν’ αξίζει τον κόπο, αυτοί που εξαρτώνται απ’ την μισθωτή εργασία τους αναγκάζονται να έρθουν σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό.

Η πιθανότητα μιας κρίσης στην οποία το χρήμα δε θα λειτουργεί πλέον είναι πραγματική και όπως στην Αργεντινή το 2001 θα έθετε άμεσα το ζήτημα του πώς αλλιώς μπορούμε να παράγουμε και να διανέμουμε τα αναγκαία της ζωής. Μετατοπίζοντας την εστίαση απ’ τον κομμουνισμό ως μια ιδεώδη κατάσταση του απώτερου μέλλοντος σε μια άμεση πρακτική δραστηριότητα, η έννοια της κομμουνιστικοποίησης μπορεί να μας βοηθήσει να συλλογιστούμε τί θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση ενός τέτοιου σεναρίου. Οι ιδιαιτερότητες σχετικά με το πώς ακριβώς τα ανθρώπινα όντα θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους πέρα απ’ τον ορίζοντα της αγοράς εξετάζονται σπάνια, όμως κάνοντάς κάτι τέτοιο ίσως αποβεί πολύ εποικοδομητικό.

Το πρόβλημα με ένα μεγάλο μέρος της θεωρίας της κομμουνιστικοποίησης ωστόσο είναι ότι συχνά φαίνεται να λαμβάνει ως δεδομένο ότι υπό την πίεση των γεγονότων, οι ευρείας κλίμακας απόπειρες κομμουνιστικοποίησης είναι αναπόφευκτες, ακόμα κι αν η επιτυχία τους δεν είναι εγγυημένη. Για παράδειγμα, ο Bruno Astarian υποστηρίζει ότι “Όταν η καπιταλιστική κρίση ξεσπά, το προλεταριάτο αναγκάζεται να εξεγερθεί προκειμένου να βρει μιαν άλλη κοινωνική μορφή ικανή να αποκαταστήσει την κοινωνικοποίηση και την άμεση αναπαραγωγή του” (Bruno Astarian, “Δραστηριότητα Κρίσης και Κομμουνιστικοποίηση”, 2010, εδώ)

Προς το παρόν, ωστόσο, είναι δύσκολο να επισημάνει κανείς παραδείγματα κομμουνιστικοποίησης στην πράξη, πέρα τουλάχιστον από ξεσπάσματα λεηλασιών ή βραχυπρόθεσμες καταλήψεις δημόσιου χώρου. Όπως παρατηρεί ο Benjamin Noys σε μια πρόσφατη επισκόπησή του, το παλιό κίνημα μπορεί να είναι μεν σε κρίση, όμως η ανάδυση ενός εναλλακτικού “νέου κινήματος” είναι δύσκολο να εντοπιστεί -τουλάχιστον. (B. Noys “The Fabric of Struggles”, στο “Communisation and its Discontents: Contestation, Critique, and Contemporary Struggles”, 2011).

Η κομμουνιστικοποίηση πρέπει να παραμείνει μια υπόθεση, όμως σίγουρα το ίδιο πρέπει και όσον αφορά άλλα πιθανά προϊόντα της έξαρσης της κρίσης -περιλαμβανομένης μιας ανόδου του λαϊκίστικου εθνικισμού, του ρατσισμού η/και του θρησκευτικού φανατισμού, ενσωματώνοντας στοιχεία ενός αντιδραστικού “αντι-καπιταλισμού”. Τα χρόνια της κρίσης είδαμε πολλές εξεγέρσεις, όμως επίσης και την ανάπτυξη της αντίδρασης στους δρόμους. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή αύξησε τη βάση της και σημειώνει επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Στη Λιβύη, υποσαχάριοι Αφρικανοί γίνονται στόχος από αντι-κανταφικούς αντάρτες. Υπήρξαν ταραχές εναντίον μειονοτικών ομάδων στην περιοχή του Ασσάμ στην Ινδία (όπου στο στόχαστρο βρέθηκαν μουσουλμάνοι μετανάστες) και στο Μπαγκλαντές (με βουδιστές στο στόχαστρο).

Η κριτική του Marcel Stoetzler στο “Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία” του Johm Holloway θα μπορούσε επίσης να εφαρμοστεί στο ρεύμα της κομμουνιστικοποίησης: “υπάρχουν αντικαπιταλιστικές κραυγές και ρωγμές που δεν είναι καθόλου, και δε θα μπορούσαν καν να γίνουν, κομμουνιστικές: υπάρχουν αντιδραστικές, αντιχειραφετικές μορφές αντικαπιταλισμού, και όπως στάθηκαν αποφασιστικός παράγοντας στην καταστροφική πορεία του 20ού αιώνα, η υποθετική αντανάκλασή τους πρέπει να τύχει περισσότερο από μιας κριτικής σημείωσης, πρέπει να γίνει κεντρική” (“On the possibility that the revolution that will end capitalism might fail to usher in communism”, Journal of Classical Sociology, 2012). Μαζί με τον Holloway και μεγάλο μέρος των αυτόνομων μαρξιστών, οι επίδοξοι κομμουνιστικοποιητές συχνά φαίνεται να υποφέρουν από μια “έλλειψη θεωρίας του φασισμού”.

Για τους συγγραφείς του Καλέσματος, μια ρητορική υπερβολή της έκτασης του τρόμου του παρόντος δίνει την αίσθηση ότι τα πράγματα δύσκολα θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα. Απ’ τη στιγμή που ήδη ζούμε την “καταστροφή”, την “έρημο”, τον “παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο”, λογικά ο φασισμός δε θα ‘ταν παρά μία απ’ τα ίδια. Φυσικά έχουν δίκιο ότι ο πόλεμος, ο τρόμος και η καταπίεση συμβαίνουν εδώ και τώρα, όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ αυτού και της γενικευμένης εφαρμογής του σε γενοκτονία. Τείνουν επίσης να εξισώνουν ανέμελα την κοινοτοπία με τη βαρβαρότητα -μεταξύ των τρόμων που αποκηρύσσουν είναι “η εξάπλωση των προαστίων στη Φλόριδα, όπου η μιζέρια έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι κανείς δε φαίνεται να την αισθάνεται” (δεν πειράζει όμως, οι υπερεπαναστάτες “την αισθάνονται” για λογαριασμό σας). Όσον αφορα πάλι το μεγαλύτερο μέρος της μετα-καταστασιακής υπερ-αριστεράς, η ποιοτική διαφορά μεταξύ πλήξης και Buchenwald (στμ. ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης) αφήνεται γενικά ανεξερεύνητη.

Άλλοι στο “στρατόπεδο” της κομμουνιστικοποίησης είναι πιο στοχαστικοί προς τις πιθανές μεταλλάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στο Sic #1, ο BL συλλογίζεται πως “η επανάσταση η ίδια θα μπορούσε να ωθήσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής να αναπτυχθεί με έναν ολότελα απρόβλεπτο τρόπο, απ’ την αναγέννηση της δουλείας ως την αυτοδιαχείριση (“The suspended step of communisation”, 2011, εδώ). Λογικά ο φασισμός είναι ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως γενικά ο κύριος κίνδυνος που θέτουν οι θεωρητικοί της κομμουνιστικοποίησης είναι κάποιου είδους ριζοσπαστικής δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης που θα επανέφερε τον καπιταλισμό από την πίσω πόρτα.

Η υπερ-αριστερά και ο φασισμός

Δυστυχώς η ιστορική υπερ-αριστερά δεν προσφέρει πολλά χρήσιμα εργαλεία για να κατανοήσουμε τον φασισμό και τα συναφή κινήματα. Με την έννοια “υπερ-αριστερά” εννοώ τα ρεύματα που εντοπίζουν τις ρίζες τους στις διάφορες ομάδες που ήρθαν σε ρήξη με την επικρατούσα τάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη δεκαετία του 1920, περιλαμβανομένων των “συμβουλιακών κομμουνιστών” και των “αριστερών κομμουνιστών” στη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού. Στη δεκαετία του 1960 και του ’70 νεώτερες ομάδες προέκυψαν που συνδύαζαν ιδέες απ’ αυτά τα ρεύματα με στοιχεία που προέρχονταν από την Καταστασιακή Διεθνή, την ομάδα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα και άλλους. Έχω υπόψιν μου ότι ο όρος “υπερ-αριστεράς” δεν έχει χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα αυτοπροσδιοριστικά απ’ τις ομάδες αυτές, και ότι υπάρχουν πάντα τεράστιες διαφορές μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. Παρολαυτά, θα χρησιμοποιήσω τον όρο συνοπτικά για να ορίσω έναν πολιτικό χώρο διακριτό απ’ τον τροτσκισμό, τον σταλινισμό και τον αναρχισμό.

Ο Jacques Camatte αποτελή μια σπάνια περίπτωση υπερ-αριστερού όταν αναγνωρίζει ότι “Οι άνθρωποι στην αριστερά του ’20 και του ’30 δεν ήθελαν πραγματικά να λάβουν υπόψιν και να αναλύσουν τις ιδέες που εξέφραζε το ναζιστικό κίνημα και τα συναφή ρεύματα, κι αυτό παρά το γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς υπέφεραν κάτω απ’ την ναζιστική καταπίεση. Γενικά μιλώντας, δεν υπήρξε καμμία σοβαρή προσπάθεια να εκτιμηθεί τί καινοφανές ή μη ήταν αυτό που ερχόταν” (Echoes of the Past, 1980).

Στη δεκαετία του 1920 και του ’30, πολλοί στη γερμανική αριστερά, περιλαμβανομένου του KAPD (Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας) και οι φράξιες που το διαδέχθηκαν έμειναν προσκολλημένες σ’ ένα όραμα μιας θεωρίας της τελικής κρίσης, πιστεύοντας ότι ο καπιταλισμός ήταν στο χείλος του γκρεμού και η κατάρρευσή του θα προετοίμαζε την επανάσταση. Μ’ αυτήν την προοπτική, που μοιραζόταν επίσης το σταλινοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα, η μετέπειτα άνοδος του ναζισμού γινόταν συνήθως αντιληπτή σαν ένα εφήμερο φαινόμενο που σύντομα θα παραμεριζόταν στην αναμέτρηση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Ακόμα και ο Pannekoek, συμβουλιακός κομμουνιστής που άσκησε κριτική στη “θεωρία της τελικής κρίσης”, φαίνεται να πίστευε ακόμα και μέχρι το 1934 ότι το κυριώτερο εμπόδιο στην επανάσταση ήταν οι αριστερίστικες αυταπάτες της εργατικής τάξης: “Φαίνεται να αποτελεί μια αντίφαση ότι η τρέχουσα κρίση, βαθύτερη και πιο καταστροφική απ’ ότι κάθε προηγούμενη, δεν έχει δείξει σημάδια αφύπνισης της προλεταριακής επανάστασης. Όμως, η απομάκρυνση των παλιών ψευδαισθήσεων είναι το πρώτο της μεγάλο καθήκον: αφενός, η ψευδαίσθηση του να κάνουμε τον καπιταλισμό πιο ανεκτό μέσω μεταρρυθμίσεων που θα καταφέρουν η σοσιαλδημοκρατική κοινοβουλευτική πολιτική και η συνδικαλιστική δράση και, αφετέρου, η ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί με μια έφοδο υπό την ηγεσία ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που θα φέρει την επανάσταση” (Anton Pannekoek, Η θεωρία της κατάρρευσης του καπιταλισμού, 1934).

Στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, οι επαναστάτες ήρθαν αντιμέτωποι με άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ που προσπάθησαν να νομιμοποιήσουν τη θέση τους μέσω των αντιφασιστικών διαπιστευτηρίων τους. Υπήρξαν διάφορες στρατηγικές διαθέσιμες για την καταπολέμηση αυτής της ιδεολογίας, περιλαμβανομένης της εξέτασης της πρόθυμης συνεργασίας αυτών των “αντιφασιστικών” καθεστώτων με τον Χίτλερ οποτεδήποτε επιθυμούσαν, και της διευκόλυνσής τους σε ναζιστές βιομηχάνους, αστυνομικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους να παραμείνουν στη θέση τους μεταπολεμικά. Όμως κάποιοι στην υπερ-αριστερά πήγαν ακόμη παραπέρα και προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τον συγκεκριμένο τρόμο του Ολοκαυτώματος ως απλές καπιταλιστικές business as usual.

Το 1960 το γαλλικό μπορντιγκιστικό περιοδικό Programme Communiste δημοσίευσε το διαβόητο άρθρο “Auschwitz, ή Το Μεγάλο Άλλοθι” που πρότεινε ότι η μαζική δολοφονία των Εβραίων δεν ήταν αποτέλεσμα του αντι-σημιτισμού παρά μόνο μια στιγμή στο ξερίζωμα της μικροαστικής τάξης ως αποτέλεσμα της “ακαταμάχητης ανάπτυξης της συγκέντρωσης του κεφαλαίου”. Έτσι, φονεύθηκαν “όχι επειδή ήταν Εβραίοι, αλλά επειδή απορρίφθηκαν από την παραγωγική διαδικασία”. Κάτι τέτοιο είναι προφανώς εμπειρικά ανόητο, Εβραίοι όλων των τάξεων φονεύθηκαν κι όχι μόνο όσοι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως “μικροαστούς”. Αλλά κάτι τέτοιο επίσης βγάζει λάδι τους φονιάδες τους, ως απλούς ακολούθους της λογικής της συσσώρευσης, ίσως ακόμα κι ενάντια στη θέλησή τους: “Ο γερμανικός καπιταλισμός παραιτήθηκε με δυσκολία στον αγνό και καθαρό φόνο”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το άρθρο αναδημοσιεύτηκε ως ξεχωριστό φυλλάδιο το 1970 από μια ομάδα γύρω απ’ το υπερ-αριστερό βιβλιοπωλείο του Παρισιού La Vielle Taupe. Για ορισμένους απ’ τον χώρο αυτόν, κυρίως τον Pierre Guillaume, αυτό ήταν η απαρχή μιας πορείας προς την πλήρη άρνηση του Ολοκαυτώματος. Στις αρχές του ’80, ο Guillaume έσπευσε προς υπεράσπιση του Robert Faurisson, ενός Γάλλου συγγραφέα που ισχυριζόταν ότι οι θάλαμοι αερίων ήταν μια φάρσα. Δεν ήταν ο μόνος. Η υπερ-αριστερή ομάδα Guerre Sociale, που περιλάμβανε τον Dominique Blanc, δημοσίευσε μια αφίσα με τίτλο “Qui est le Juif?” (Ποιός είναι ο Εβραίος;), το οποίο συνέκρινε τη δίωξη του Faurisson με την μοίρα των Εβραίων. Μετά τη διάλυση του χώρου αυτού, ο Guillaume έγινε ένας εξέχων εκδότης ρεβιζιονιστικής λογοτεχνίας -ένας “négationniste” για να χρησιμοποιήσω τον γαλλικό όρο.

Κατά τρόπο ενδιαφέροντα σ’ αυτόν τον ίδιο χώρο ήταν που προέκυψε η τρέχουσα έννοια της κομμουνιστικοποίησης: “Δεν είναι σαφές ποιός πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο… Απ’ ό,τι μπορούμε να ξέρουμε, ήταν ο Dominique Blanc: προφορικά κάπου στα χρόνια μεταξύ 1972-74… Όποιος και να επινόησε τη λέξη, η ιδέα κυκλοφόρησε εκείνη την εποχή στον χώρο γύρω απ’ το βιβλιοπωλείο La Vieille Taupe (“ο γεροτυφλοπόντικας”, 1965-1972). Από τα γεγονότα του Μάη του ’68, ο βιβλιοπώλης Pierre Guillaume, πρώην μέλος της Socialisme ou Barbarie και της Pouvoir Ouvrier (“εργατική εξουσία”), όμως επίσης για έναν καιρό κοντινός του Guy Debord (που κι ο ίδιος υπήρξε μέλος της S. ou B. στα 1960-61), προωθούσε διαρκώς την ιδέα της επανάστασης ως μια διαδικασία που κομμουνιστικοποιεί (Gilles Dauvé et Karl Nesic, Communisation, 2011).

Δεν υποστηρίζω ασφαλώς ότι η έννοια της κομμουνιστικοποίησης στιγματίζεται μοιραία απ’ το είδος των Guillaume και Blanc, ή ότι ο καθένας σ’ εκείνον τον πρώιμο χώρο της κομμουνιστικοποίησης μπορεί να κηλιδώνεται για πάντα απ’ το ρεβιζιονιστικό/negationist στίγμα. Για παράδειγμα ο Dauvé υπήρξε κατηγορηματικός ότι “η ναζιστική Γερμανία συνειδητά εξόντωσε εκατομμύρια Εβραίων, πολλούς απ’ αυτούς σε θαλάμους αερίων. Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα”. Ο ίδιος συνεισέφερε σε έναν λεπτομερή κριτικό απολογισμό του επεισοδίου Faurisson στο περιοδικό La Banquise το 1983 (Le roman de nos origins, εδώ).

Παρολαυτά θα ήταν παραπλανητικό να δούμε αυτό το επεισόδιο ως μια απλή μεμονωμένη παθολογία, όπως κάνουν οι Endnotes στην επισκόπησή τους αυτού του ρεύματος: “Για λόγους γνωστούς πραγματικά μονάχα στον εαυτό του, ο Pierre Guillaume μετατράπηκε σε ένθερμο υπερασπιστή του Faurisson και κατάφερε να προσελκύσει αρκετούς γνωστούς του απ’ το La Vielle Taupe και την Guerre Sociale (καταρχήν τον Dominique Blanc) στον σκοπό του (Bring out your dead, Endnotes 1, 2008, εδώ).

Η δύναμη της ιστορικής υπερ-αριστεράς σε όλες τις μορφές της υπήρξε η άρνησή της να υποστηρίξει καπιταλιστικά ρεύματα κάθε είδους -ούτε “κριτική υποστήριξη” προς τους σοσιαλδημοκράττες πολιτικούς, ούτε υπεράσπιση των σταλινικών αστυνομικών κρατών, ούτε μαζορέτες των εθνικαπελευθερωτικών δικτατοριών εν τη γενέσει. Έχει υποστηρίξει ορθά πως η μιζέρια, η εκμετάλλευση και ο πόλεμος συνεχίζονται υπό τον μανδύα του “σοσιαλισμού”, του αντιφασισμού και της δημοκρατίας όπως και υπό τον φασισμό και τα στρατιωτικά καθεστώτα.

Υπάρχει ωστόσο ένας διηνεκής κίνδυνος με αυτήν την οπτική όλων των μορφών της καπιταλιστικής κυριαρχίας ως ταυτόσημες, και της παρερμηνείας όλων όσων συμβαίνουν υπό τον καπιταλισμό ως απλά προσδιορισμένων από τη λογική της συσσώρευσης χωρίς αναφορά σε άλλους ιστορικούς ή πολιτικούς παράγοντες. Στα όριά της, αυτή η λογική ίσως τροφοδοτεί έναν πειρασμό δεκτικότητας σε ιδέες όπως η αναθεώρηση του Ολοκαυτώματος που βολικά εξαλείφει τις αποδείξεις του συγκεκριμένου τρόμου του εθνικοσοσιαλισμού και καταλήγει τελικά στη θέση ότι δεν υπάρχει και κάποια σπουδαία διαφορά μεταξύ του Χίτλερ και όποιου άλλου καπιταλιστή πολιτικού. Φυσικά, ο Χίτλερ κυβερνούσε προς το συμφέρον του γερμανικού κεφαλαίου, τσακίζοντας την αντικαπιταλιστική αντιπολίτευση και παρέχοντας δούλους για εργασία στο συνάφι των Daimler-Benz και BMW. Όμως το Ολοκαύτωμα ήταν ένα άνευ προηγουμένου, μοναδικό επεισόδιο βιομηχανοποιημένης ρατσιστικής εξόντωσης που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί απλά μέσω οικονομικών.

Κρίση και αντίδραση

Αμφιβάλλω ότι πολλοί θεωρητικοί της κομμουνιστικοποίησης θα αρνούνταν τη δυνατότητα του κεφαλαίου να γεννήσει δολοφονικά, ρατσιστικά ή ακόμη και γενοκτονικά μέτρα προκειμένου να αποτρέψει την εναλλακτική της επανάστασης. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο πώς το κράτος και το κεφάλαιο ενδέχεται να απαντήσουν όταν νιώσουν απειλημένα, αλλά πώς η ίδια η δυναμική του κοινωνικού ανταγωνισμού και της κρίσης μπορεί να οδηγήσει στον φασισμό ή σε μια σύγχρονη εκδοχή του από τα κάτω.

Αν ισχύει ότι η ανικανότητα του καπιταλισμού να διασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή μπορεί να οδηγήσει μόνο σε διάφορα είδη συλλογικών προσπαθειών να εξασφαλιστεί μια ζωή που να αξίζει να ζει κανείς, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτές οι προσπάθειες να μην πάρουν μια εξαπλούμενη, διεθνιστική κατεύθυνση. Η ιστορική εμπειρία θα έδειχνε ότι είναι απλώς πιθανό πολλοί άνθρωποι να κάνουν ένα βήμα πίσω προς κάποιου είδους περιοριστικής εθνικής, θρησκευτικής ή κι εκτεταμένης οικογενειακής ή συμμοριακής ταυτότητας και να προσπαθήσουν να διασφαλίσουν την επιβίωση και αναπαραγωγή της αυτοπροσδιορισμένης ομάδας τους, εάν χρειαστεί εις βάρος των υπόλοιπων.

Μπορούμε να δούμε τα ίχνη αυτού του πράγματος σήμερα, στη λαϊκή υποστήριξη που έχουν σε πολλές χώρες οι ακόμα αυστηρότεροι έλεγχοι της μετανάστευσης, στην καρδιά της οποίας, από την εργατικής τάξης εκδοχή του αιτήματος αυτό βρίσκεται ένα αίτημα υπεράσπισης της θέσης των εργατών στις ιστορικά πιο πλούσιες χώρες, από τον αντίκτυπο της εξαθλίωσης αλλού, ακόμη κι αν το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι άλλοι είναι κέντρα κράτησης και θάνατοι στην ανοικτή θάλασα, μεταξύ των ρίσκων που πρέπει να αναλάβουν οι μετανάστες προκειμένου να ξεφύγουν απ’ τους συνοριακούς ελέγχους.

Μια πιθανή συνέπεια της κρίσης θα ήταν ένα είδος κατάστασης λεηλασίας όπου το κεφάλαιο θα κατάφερνε να ρίξει ένα μέρος του πληθυσμού στον Καιάδα προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωσή του, περιορίζοντας τους συνηθισμένους ιδιοκτησιακούς κανόνες προκειμένου να καταστήσει εφικτή τη λεηλασία των περιουσιών και των προσωπικών πόρων περιθωριοποιημένων κοινοτήτων. Αυτός εν μέρει, ήταν αδιαμφισβήτητα κι ένας από τους τρόπους που οι Ναζί εξασφάλισαν την υποστήριξη πολλών Γερμανών όλων των τάξεων. Η διατριβή του Goetz Aly “Hitler’s People’s State: Robbery, Racial War and National Socialism” (2005) είναι ακριβής: πολλοί Γερμανοί, μεταξύ των οποίων και προλετάριοι, μπόρεσαν να επωφεληθούν υλικά από τη λεηλασία κατά των Εβραίων και άλλων μειονοτήτων.

Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό επιβεβαιώνεται και απ’ τους Βερολινέζους υπέρμαχους της κομμουνιστικοποίησης “Οι φίλοι της αταξικής κοινωνίας” που υποστηρίζουν ότι “όσο αναμφίβολο κι αν είναι ότι το φασιστικό κράτος αρχικά είχε στο στόχαστρό του το εργατικό κίνημα, εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι ότι κατάφερε να επεκτείνει την μαζική του βάση μέσα στην εργατική τάξη. Ως ρατσιστικά προνομιούχοι επιστάτες εκατομμυρίων σκλάβων εργατών, ως η δύναμη ξηρας του γερμανικού εξοντωτικού πολέμου, ως οι δικαιούχοι της “Αρείας Φυλής”, μια σημαντική μερίδα του γερμανικού προλεταριάτου απορροφήθηκε μέσα στην κοινότητα του έθνους (“28 θέσεις για την ταξική κοινωνία, Kosmoprolet, No 1, 2007, εδώ).

Κι όσο καπιταλιστικός κι αν ήταν ο εθνικοσοσιαλισμός, κατάφερε ωστόσο να αντλήσει υποστήριξη από ένα “αντικαπιταλιστικό” συναισθηματισμό, όπως παρατήρησε ο Camatte: “Ο ναζισμός πρόοτεινε ένα είδος κοινότητας, την Volksgemeinschaft, σ’ όλους τους ανθρώπους αυτούς που ξεριζώνονταν και απαλλοτριώνονταν από την κίνηση του κεφαλαίου” (αν και θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι την προσέφερε μόνο σε ένα μέρος τους!). Αυτή η έννοια της “κοινότητας ως Gemeinschaft, της ομαδοποίησης ανθρώπων ως φορείς μιας ιδιαίτερης ταυτότητας και συγκεκριμένων ρόλων, της κατάστασής τους ως εξαιρετικών όντων, που ενέχει τον διαχωρισμό και τον αποκλεισμό των άλλων” (“Echoes of the Past”) δεν περιορίζεται επ’ ουδενί στη Γερμανία του 1930.

Μια ακόμη δυνατότητα είναι η επέκταση πέρα από μια κρατικά διαχειριζόμενη λεηλασία προς τοπικές κινητοποιήσεις και ταραχές με ρατσιστική διάσταση. Ακόμα και κάποια απ’ τα σπουδαία κινήματα του παρελθόντος που μνημονεύονται από επαναστάτες ακόμα και σήμερα, είχαν εν μέρει ένα τέτοιο άρωμα -στη διάρκεια της Αγγλικής Εξέγερσης των Χωρικών του 1381, οι εξεγερμένοι στόχευαν ιδιαίτερα κατά των ξένων, με τουλάχιστον 40 Φλαμανδούς αποκεφαλισμένους, ενώ οι “Ταραχές του Gordon” του 1780 περιείχαν επιθέσεις στους Ιρλανδούς του Λονδίνου υποκινούμενες από ένα αντικαθολικό μένος. Αν και τα πιο σύγχρονα επαναστατικά κινήματα κατάφερναν γενικά να αποφεύγουν κάτι τέτοιο, η μαζική συμμετοχή στις εθνοτικές σφαγές τα τελευταία 25 χρόνια στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Ρουάντα, υποδεικνύουν ότι εξακολουθεί να αποτελεί μια πιθανότητα.

Ακόμα και μια εν μέρει φυλετικοποιημένη κομμουνιστικοποίηση είναι πιθανή, στην οποία ένα μέρος της κοινότητας θα εγκαθιστά εσωτερικές σχέσεις ισότητας και μοιράσματος ενώ ταυτόχρονα θα πραγματοποιεί “εθνοκαθάρσεις” ανθρώπων που θα προσδιορίζει ως ξένους. Ένα τέτοιο όραμα, για παράδειγμα, προπαγανδίζει ο εντελώς περιθωριακός “εθνικοαναρχικός” χώρος, καλώντας σε φυλετικά καθαρές αγροτικές κοινότητες για να αντικαταστήσουν τον καπιταλισμό και το κράτος. Για να παραθέσω τον Stoetzler ξανά: “γιατί να μην προέκυπτε ένας ρατσιστικός, υπερ-ιεραρχικός, αντισημιτικός, “εθνικοσοσιαλιστικός” μετα-καπιταλισμός μέσα από το χάος;” Επιπλέον, σήμερα υπάρχουν πολλοί περισσότερο “αριστεροί φασίστες”, “αυτόνομοι εθνικιστές”, και ούτω καθεξής, τριγύρω, των οποίων τα σχέδια είναι παρόμοια και οι πιθανότητές τους όχι και τόσο μηδαμινές. Στο μυαλό τους, ο Χίτλερ είναι ένοχος για το ξεπούλημα των εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης “στους Εβραίους” ή “στο σύστημα”. Αν οι υπόλοιποι από μας υποτιμούμε την πιθανότητα επικράτησής τους από μια υποβόσκουσα πεποίθηση ότι είναι κάπου γραμμένο στον γενετικό κώδικα της παγκόσμιας ιστορίας ότι μετά τον καπιταλισμό τα πράγματα μπορούν να πάνε μόνο προς το καλύτερο, το κάνουμε με δικό μας ρίσκο… Φαινομενικά “αντικαπιταλιστές” φασίστες μπορούν να ξεπηδήσουν και να υπερισχύσουν των εμφανώς καπιταλιστών φασιστών σε μια κατάσταση όπου ο καπιταλισμός θα είναι στα τελευταία του, και σε κάθε περίπτωση, πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν για μια αποτελεσματική δύναμη να ξεφορτωθεί τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό (και είτε αποδέχονται, είτε δεν ενδιαφέρονται και τόσο για πράγματα όπως ο αντισημιτισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός) θα τους δώσουν μια ευκαιρία καλή τη πίστει, όπως συνέβη και στο παρελθόν (οι φασίστες συχνά έχουν επίσης πολύ λογικά συσσίτια).

Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής υπερ-αριστεράς αυτό δεν είναι καν ένα πραγματικό ζήτημα, καθώς η ντετερμινιστική “μαρξιστική” θέση αποδίδει στην εργατική τάξη ένα επαναστατικό πεπρωμένο. Το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο κείμενο “Auschwitz, ή Το Μεγάλο Άλλοθι” το κάνει ιδιαίτερα σαφές: “Φαίνεται ορισμένες φορές ότι οι εργάτες έχουν παραδοθεί στον ρατσισμό. Αυτό συμβαίνει όταν, απειλούμενοι με μαζική ανεργία, προσπαθούν να την επικεντρώσουν σε ορισμένες μόνο ομάδες: Ιταλούς, Πολωνούς ή άλλους “βρωμιάρηδες ξένους”, “σκυλάραπες”, “κωλόμαυρους” κλπ. Όμως για το προλεταριάτο αυτά τα ερεθίσματα προκύπτουν μόνο στις χειρότερες στιγμές της απογοήτευσής του, και δεν έχουν διάρκεια. Από τη στιγμή που θα περάσει στον αγώνα, το προλεταριάτο καθαρά και συνεκτικά βλέπει τον εχθρό του: είναι μια ομοιογενής τάξη με μια ιστορική προοπτική και καθήκον”.

Σήμερα είναι πιο δύσκολο να είναι κανείς τόσο εξόφθαλμα αισιόδοξος. Η κομμουνιστικοποίηση που θα δημιουργήσει μια αταξική κοινωνία είναι μόνο μια απ’ τις πιθανότητες στον ορίζοντα, και αυτοί που την υποστηρίζουν θα πρέπει να συλλογιστούν επίσης πάνω στα άλλα πιθανά αποτελέσματα και πώς να τα αποφύγουμε. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) κάνει λόγο για τις εναλλακτικές ενός “επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας εν γένει, ή… την αμοιβαία καταστροφή των αντιμαχόμενων τάξεων”. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μιλάει κι αυτή μετά τον Ένγκελς, για την επιλογή μεταξύ σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας. Η “καταστροφή” και η “βαρβαρότητα” στην οποία αναφέρονται δεν πρόκειται απλά για τη συνέχιση του καπιταλισμού όπως τον γνωρίζουμε, αλλά για τη διάλυση της κοινωνίας σε μια κατάσταση ολοκληρωτικού πολέμου και τρόμου.

Μπορεί να αληθεύει ότι δεν κανένας τοπικός ρατσιστικός ή εθνικιστικός “αντικαπιταλισμός” δε θα ήταν σε θέση να δημιουργήσει μια διαρκή εναλλακτική στον καπιταλισμό -η κοινωνική αναπαραγωγή σήμερα δεν μπορεί να υποχωρήσει από το επίπεδο της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινωνίας. Ο Astarian δεν είναι ο μοναδικός απ’ τους υπέρμαχους της κομμουνιστικοποίησης για τον οποίον κάθε τέτοια αντίφαση μπορεί να είναι μόνο προσωρινή εκτροπή στον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον: “Όταν οι αντεπαναστατικές προλεταριακές εναλλακτικές έχουν αποδείξει την αναποτελεσματικότητά τους αποτυγχάνοντας να προσφέρουν την οικονομική σωτηρία του προλεταριάτου, η κομμουνιστικοποίηση θα επιφέρει το άλμα προς την μη-οικονομία” (Η Κομμουνιστικοποίηση ως Διέξοδος από την Κρίση, 2007, εδώ). Όμως τα τελευταία εκατό χρόνια, και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, δηλώνουν ότι σε καιρούς κρίσης ο δρόμος προς τα μπρος μπορεί να κλείσει οριστικά από απεγνωσμένη ενδοκοινωνική βία και τον φαύλο κύκλο σφαγών και αντιποίνων -ή, όταν μια ομάδα περιθωριοποιείται ιδιαίτερα, σφαγών χωρίς καν τον φόβο αντιποίνων.

Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας πιθανότητας δε σημαίνει την εγγραφή σε κάποιο “αντιφασιστικό” λαϊκό μέτωπο διαμεσολαβημένο από το κράτος, τα μήντια ή κάποιες προσωπικότητες, σημαίνει όμως την διαρκή επαγρύπνηση για το ενδεχόμενο ακόμα και φαινομενικά ριζοσπαστικά, εξεγερτικά κινήματα να πάρουν μια τραγική τροπή. Σημαίνει επίσης πως πρέπει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το πράγμα σε κάθε εξέλιξη εντός του πραγματικού κινήματος γύρω μας, είτε αφορά την άνοδο εθνικιστικών αντι-μεταναστευτικών αισθημάτων σε αγώνες (πχ “βρετανικές δουλειές για βρετανούς εργάτες”) είτε λανσαρισμένες με νέο μανδύα αντισημιτικές αντιλήψεις περί “σωτηρίας της πραγματικής οικονομίας” από τους “απάτριδες” δανειστές (πχ η αμφίβολη έννοια του “αχρήματου” του “Κινήματος Zeitgeist” που φτάνει μέχρι το περιθώριο των δράσεων του κινήματος Occupy). Να βρούμε ένα καταφύγιο σε μια κοσμοθεωρία όπου είτε η κομμουνιστικοποίηση είτε η συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν, σημαίνει να αρνούμαστε το φάσμα των ιστορικών επιλογών και τελικά να αρνούμαστε τον ανθρώπινο ρόλο με τις θετικές και αρνητικές δυναμικές του.

Από: Datacide, μέσω πρακτορείο RIOTERS

 

ΤΡΡ. Όταν η NAFTA μοιάζει αγγελούδι

Το νέο σύμφωνο εμπορικής συνεργασίας Ειρηνικού:
Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο κάθε διασφάλιση εργασίας, κάθε κανόνας ασφαλείας και κάθε περιβαλλοντικός κανονισμός, θα πρέπει να χτυπηθεί, επειδή τα κέρδη μιας πολυεθνικής εταιρείας θα μπορούσαν να επηρεαστούν. Ένα κόσμο στον οποίο τα μέτρα για να ελεγχθεί η χρηματοοικονομική κερδοσκοπία είναι παράνομα. Ένα κόσμο στον οποίο το έργο των κυβερνήσεων, κωδικοποιήθηκε στη νομοθεσία, για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των επιχειρήσεων

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου εταιρείες μπορούν να παρακάμψουν την τοπική νομοθεσία και τα δικαστήρια όταν βρίσκονται σε διαμάχη με την εκάστοτε κυβέρνηση, και αντ ‘αυτού να μπορούν να προστρέξουν για επίλυση της διαφωνίας σε ένα κλειστό δικαστήριο που ελέγχεται από τους δικούς τους δικηγόρους.

Δυστυχώς, το παραπάνω δεν είναι γέννημα επιστημονικής φαντασίας. Είναι η πραγματικότητα της νέας άκρως απόρρητης συμφωνίας εμπορίου των χωρών του Ειρηνικού (TPP). Αν σας αρέσει η NAFTA, τότε θα λατρέψετε το TPP.

Δεν έχετε ακούσει για το Trans-Pacific Partnership; Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό. Πρόκειται για μια προτεινόμενη εμπορική συμφωνία που διαπραγματεύθηκε μυστικά που όχι μόνο θα κωδικοποιήσει τους μονόπλευρους σε μεγάλο βαθμό κανόνες που ευνοούν τα συμφέροντα των εταιρειών όπως για παράδειγμα στη Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών (NAFTA), αλλά θα προχωρήσει και πέρα ​​από αυτούς. Και πολλοί από τους σκληρότερους κανόνες που προτείνονται για να συμπεριληφθούν στην νέα συμφωνία (TPP) ωθούνται από την κυβέρνηση Ομπάμα.

Εννέα χώρες-Αυστραλία, Μπρουνέι, Χιλή, Μαλαισία, Νέα Ζηλανδία, Περού, Σιγκαπούρη, Βιετνάμ και οι Ηνωμένες Πολιτείες-έχουν διαπραγματευτεί για τέσσερα χρόνια. Κανένα κείμενο δεν έχει ποτέ κυκλοφορήσει στο κοινό, και ακόμη και το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχει μείνει στο σκοτάδι ως προς το περιεχόμενο του συμφώνου (TPP). Αυτό που ξέρουμε γι ‘αυτήν, οφείλεται σε μικρές διαρροές. Π.Χ ένα τμήμα του κειμένου, το κεφάλαιο που θα καλύπτει τους επενδυτικούς κανόνες, που δημοσιεύτηκε σε μορφή PDF στην ιστοσελίδα της εκστρατείας Εμπορίου των πολιτών (Citizens Trade Campaign)..

Το τι αντιπροσωπεύει η TPP είναι οι πολυεθνικές εταιρείες πέραν πιέσεων για κατάργηση των κατρέλ και απελευθέρωση των τιμών. Με ικανότητα παράκαμψης κανόνων και νόμων και καθοριστική επιρροή στην πολιτική της κυβέρνησης ώστε να διασφαλίζουν τα πραγματικά συμφέροντά τους στην μεγιστοποίηση του κέρδους, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων ή των περιορισμών του διεθνούς δικαίου, καθώς και του έλεγχου των δικαστηρίων που θα αποφανθούν στην διαφορά μεταξύ εταιρειών / κυβέρνησης. Οι συμφωνίες «Ελευθέρου εμπορίου» έχουν γίνει μια αγαπημένη οδός προς αυτόν τον σκοπό. Στις σχεδόν δύο δεκαετίες που η NAFTA έχει τεθεί σε ισχύ μεταξύ του Καναδά, του Μεξικού και των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει υπάρξει μια σταθερή κατεύθυνση των εταιρειών που αντλείται από την υποβολή καταγγελιών ότι οι εμπορικού κανονισμοί – περιορισμοί προκαλούν την επιχειρησιακή και οικονομική «βλάβη» τους.

Έτσι είχαμε την εικόνα μίας αμερικανικής εταιρίας υπηρεσιών μεταφοράς δεμάτων που συστηματικά μηνύει την κυβέρνηση του Καναδά, σε μια προσπάθεια να αποσυντονίσει και να προκαλέσει την κατάρρευση του Καναδικού ταχυδρομικού συστήματος. Άλλο παράδειγμα οι εταιρείες χημικών που προβαίνουν σε μηνύσεις γιατί μια χημική ουσία που παράγουν έχει απαγορευτεί σε κάποιο άλλο κράτος επειδή προκαλεί δηλητηριάσεις στις παροχές νερού . Το κλειδί είναι στο καταστατικό της συμφωνίας της NAFTA στο Κεφάλαιο 11, το οποίο κωδικοποιεί την «ίση μεταχείριση» των επιχειρηματικών συμφερόντων των υπογραφόντων κρατών και δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να μηνύουν οποιαδήποτε νομοθετική, διευκρινιστική ή άλλη πράξη της κυβέρνησης που παραβιάζει «τα δικαιώματα των επενδυτών»-που σημαίνει οποιαδήποτε ρύθμιση ή πράξη που θα μπορούσε να αποτρέψει η εταιρεία να καρπώνεται το μέγιστο δυνατό κέρδος.

Το σύνηθες αποτέλεσμα είναι είτε η καταγγέλλουσα εταιρεία να κερδίζει την υπόθεση ή η καθε κυβέρνηση να ρυθμίζει όρους επωφελής για την εταιρεία να αποφευχθεί κάποιο πιθανά χειρότερο αποτέλεσμα. Οι πολυεθνικές εταιρείες δεν κερδίζουν κάθε φορά-για παράδειγμα, ο Καναδάς αποφάσισε να διατηρήσει την δημόσια ταχυδρομική υπηρεσία του. Το TPP έχει σχεδιαστεί για να γείρει τη ζυγαριά ακόμα πιο έντονα υπέρ των «επενδυτών» Οχι μόνο μέσω των κανόνων χορήγησης περισσότερων «δικαιωμάτων» σε πολυεθνικές εταιρείες, αλλά μέσω της περαιτέρω επέκτασης του ορισμού του «επενδυτή». Υπάρχουν εκτενείς προτάσεις για νομοθετικές διατάξεις που διέπουν το «δικαίωμα» σε μια σχεδόν εγγυημένη διασφάλιση των κερδών, αλλά δεν υπάρχουν κανόνες σχετικά με την εργασία, το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία ή την ασφάλεια.

Η NAFTA, μπορεί να είναι δρακόντεια, αλλά σήμερα πλέον αποτελεί ένα σημείο εκκίνησης. Οι εξαιρετικά μονόπλευροι κανόνες της συμφωνίας εμπορείου του Ειρηνικού (TPP), η οποία υπερβαίνει την NAFTA με διάφορους τρόπους, προορίζεται να είναι ένα νέο έδαφος στη συνεχιζόμενη προσπάθεια για να κλειδώσει την κυριαρχία των βιομηχάνων και των χρηματοπιστωτών μέσα από τις πολυεθνικές εταιρείες που ελέγχουν. Η TPP προορίζεται να είναι «εξελικτική»- δηλαδή, και άλλες χώρες μπορούν να ενταχθούν σε αυτή, αλλά απαγορεύεται να αντιταχθούν σε κάθε μέτρο που έχει ήδη συμφωνηθεί. Μόλις πριν από δύο μήνες, ο Καναδάς και το Μεξικό αποδέχθηκαν την πρόσκλησή να συμμετάσχουν στην σχεδιαζόμενη συμφωνία, γι ‘αυτό είναι πολύ πιθανό ότι μπορεί να αντικαταστήσει η TPP την NAFTA.

Μία ομάδα ελέγχου των ΗΠΑ εξέδωσε μια ανάλυση του επενδυτικού κεφαλαίου που διέρρευσε από την TPP νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι. Κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, η Public Citizen, δήλωσε:

Πάνω από 350 εκατομμύρια δολάρια έχουν καταβληθεί στους επενδυτές από τις κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της NAFTA για την καταγραφή των διατάξεων σχετικά με την έκδοση αδειών για την εκταφή τοξικών υπολειμμάτων, για τους κανόνες που σχετίζονται με τις απαγορεύσεις των τοξικών ουσιών και πολλά άλλα. Επί του παρόντος, υπάρχουν πάνω από 13 δισεκατομμύρια δολάρια κρατικών επενδύσεων μπλοκαρισμένα (λόγο εταιρικών επιθέσεων – διεκδικήσεων) που προορίζονται στην εγχώρια προστασία του περιβάλλοντος, στην δημόσια υγεία και στην πολιτική των δημόσιων μεταφορών. Στο υπάρχον καθεστώς, και, μόνο η πρόθεση για εμπλοκή σε δικαστικές διαμάχες έχουν επανειλημμένα οδηγήσει σε σημαντική πτώση των κοινωφελών πρωτοβουλιών, εκθέτοντας τους πληθυσμούς των χωρών σε ζημία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Ωστόσο, το κείμενο που διέρρευσε δείχνει ότι ενώ οι χώρες που μετέχουν στην συμφωνία έχουν συμφωνήσει να επιβάλλουν δεσμευτικές υποχρεώσεις για τον εαυτό τους για να προσφέρουν στους ξένους επενδυτές μια σειρά από εξαιρετικά νέα προνόμια, αυτές οι ίδιες δεν έχουν συμφωνήσει για την υγεία, την εργασία ή τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που πρέπει να απαιτούνται από τους επενδυτές.

Η έκθεση της Public Citizen επισημαίνει ότι η χρήση των διεθνών δικαστηρίων για να ανατραπούν οι τοπικές νομοθεσίες και κανονισμοί έχουν αυξηθεί δραματικά την τελευταία δεκαετία:

Πάνω από 719 εκατομμύρια δολάρια έχουν καταβληθεί στο πλαίσιο των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και διμερών επενδυτικών συμφωνιών μόνο από τις ΗΠΑ – όπου το 70 τοις εκατό είναι εξ αιτίας δικαστικών διαμαχηών κράτους –εταιρειών πάνω σε ζητήματα φυσικών πόρων και περιβαλλοντικών πολιτικών. Επιχειρήσεις καπνού χρησιμοποιούν το καθεστώς των συμφωνιών για να αμφισβητήσουν τις πολιτικές ελέγχου του καπνού, συμπεριλαμβανομένης μιας υπόθεσης από την Phillip Morris κατά της Αυστραλίας. Απόντων ουσιαστικών αλλαγών στο κείμενο όπως αυτό διέρρευσε, η συμφωνία TPP θα αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των επενδυτικών επιθέσεων στις δημόσιες πολιτικές και θα εκθέσουν τις κυβερνήσεις σε νέες μαζικές χρηματοοικονομικές υποχρεώσεις.

Η χρήση των διεθνών δικαστηρίων είναι μια πτυχή των διμερών και πολυμερών εμπορικών συμφωνιών που συχνά παραβλέπεται. Η TPP θα μπορεί να απαιτήσει τη χρήση του Διεθνούς Κέντρου για την επίλυση των διαφορών των επενδυτών (ICSID) – μια επιτροπή διαιτησίας που αποτελεί βραχίονα της, και ελέγχονται από την Παγκόσμια Τράπεζα. Οι υποθέσεις που πηγαίνουν σε ένα από τα δικαστήρια του Διεθνούς Κέντρου αποφασίζονται από μια ομάδα τριών δικαστών που επιλέγονται από έναν κατάλογο. Οι δικαστές διορίζονται από τις εθνικές κυβερνήσεις που έχουν υπογράψει για την δημιουργία του διεθνούς δικαστηρίου (ICSID), οι οποίες είναι περισσότερες από τις χώρες του κόσμου.

Οκτώ από τους δικαστές έχουν διοριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάθε ένας είναι δικηγόρος του οποίου η καριέρα έχει περάσει στην υπηρεσία των μεγάλων επιχειρήσεων. Έξι είναι σήμερα εταίροι σε μερικά από τα πιο διάσημα δικηγορικά γραφεία στον κόσμο, ο ένας είναι ένας ακαδημαϊκός ο οποίος στο παρελθόν ήταν δικηγόρος πολυεθνικής, και ο άλλος είναι λομπύστας μιας ομάδας επιχειρήσεων που στοχεύει να αντικαταστήσει τους κανόνες του εμπορικού δικαίου. Πέντε από τους οκτώ διορισμένους από τις ΗΠΑ δικαστές, έχουν διατελέσει σύμβουλοι σε διάφορες διοικήσεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και πολλά από τα οκτώ δικαστικά μέλη είναι ειδικευμένοι στο να εκπροσωπούν πολυεθνικές εταιρείες ενώπιον των διεθνών υποθέσεων διαιτησίας.

Οι κανόνες που θα αποφασίσουν οι εκπρόσωποι, θα υπερισχύουν των εθνικών νομοθεσιών. Το άρθρο 12.7 της TPP, για παράδειγμα, παρέχει έναν μακρύ κατάλογο των απαγορεύσεων κατά των κυβερνητικών αποφάσεων -ενεργειών. Κάτω από αυτό, οι νόμοι για την επιβολή των ελέγχων κεφαλαίου (ακόμα και να βελτιώσουν την κρίση), οι κανόνες που διέπουν και προστατεύουν το περιεχόμενο των εγχώριων προϊόντων ή οποιαδήποτε άλλη προστασία κάθε εγχώριας βιομηχανίας θα είναι παράνομη . Στη συνέχεια, παρέχει μια γενική εξαίρεση που επιτρέπει περιβαλλοντικά ή άλλα μέτρα «που δεν είναι συμβατά» με τη συμφωνία. Που θεωρούνται όμως αναγκαία για την προστασία της ανθρώπινης, ζωικής, φυτικής ζωής ή της υγείας ή που γενικότερα σχετίζονται με τη διατήρηση της ζωής και της διατήρησης εξαντλήσιμων φυσικών πόρων»

Η εξαίρεση αυτή, ωστόσο, δεν έχει νόημα. Συγκεκριμένα απαιτεί ότι οι εξαιρούμενοι των κανόνων θα πρέπει να είναι στα πλαίσια του «δεν έρχεται σε αντίθεση με τη συμφωνία», και αυτό είναι το πανύψηλο αγκάθι που βγαίνει από το μικροσκοπικό τριαντάφυλλο. Η βασική πρόταση ανοίγει το άρθρο 12,6: «Κάθε συμβαλλόμενο μέρος παρέχει σε επενδύσεις που καλύπτονται σύμφωνα με το εθιμικό διεθνές δίκαιο.» Το «Συμβαλλόμενοι» σημαίνει εδώ τις εθνικές κυβερνήσεις, και το «εθιμικό διεθνές δίκαιο» είναι ότι έχουν ήδη καθιερωθεί από τη NAFTA και οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε όργανα όπως ICSID αφορούν διαφορές στο πλαίσιο της NAFTA και άλλες εμπορικές συμφωνίες. Οι αποφάσεις αυτές σε μεγάλο βαθμό κλίνουν προς την ικανοποίηση των καταγγέλοντων εταιριών.

Η Βενεζουέλα πρόσφατα έγινε η τρίτη χώρα της Νότιας Αμερικής που έχει αποσυρθεί από το ICSID? Με αυτόν τον τρόπο, το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, δήλωσε ότι το ICSID «έχει αποφανθεί 232 φορές υπέρ των διακρατικών συμφερόντων στις 234 αγωγές που έχει εκδικάσει σε όλη την ιστορία της». Μια έκθεση του 2007 που εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών και Παρατηρητήριο Νερού και Τροφών με τίτλο «Προκαλώντας τον κανόνα των Εταιρικών επενδυτών», δήλωνε ότι οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν κερδίσει το 70% των περιπτώσεων (δεν διευκρινίζει πόσες από τις υπόλοιπε περιείχαν κάποιες απώλειες για τις εταιρείες ούτε πόσες δεν έχουν τελεσηδικήσειι ή έχουν αποσυρθεί). Αυτά τα δικαστήρια πραγματοποιούνται σε κλειστό περιβάλλον , μακριά από τα μάτια της δημοσιότητας. Υπάρχουν μόνο δύο περιπτώσεις στην ιστορία του ICSID που οι διενέξεις έχουν διεξαχθεί με δημόσια συμμετοχή.

Η Παγκόσμια Τράπεζα είναι ένας από τους κύριους φορείς επιβολής λιτότητας σε χώρες σε όλο τον κόσμο. Συνήθως χορηγεί δάνεια, βάζοντας όρους στις κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών για την ταχεία ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Οι ιδιωτικοποιήσεις συνήθως διεξάγονται μετά την κατάρρευση των τιμών πώλησης, καθώς τα στελέχη των ενδιαφερόμενων για την αγορά επιχειρήσεων γνωρίζουν την πίεση που θα επιβληθεί στην κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας πώλησης. Όταν η εταιρεία αγοραστής αποφασίσει ότι δεν έχει προσκομίσει τα κέρδη που αναμένονταν, μπορεί να υποβάλει αίτηση ακύρωσης της συμφωνίας εξαγοράς και ακόμα να απαιτώντας αποζημιώσεις, να ακούσει από το ICSID, το οποίο ελέγχεται από την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα.

Σε μια διαβόητη υπόθεση, η Παγκόσμια Τράπεζα ανάγκασε την ιδιωτικοποίηση του συστήματος ύδρευσης στην πόλη της Βολιβίας. Η εταιρεία Cochabamba. Bechtel, που εξαγόρασε το σύστημα του νερού ως ο μοναδικός υποψήφιος σε μια μυστική διαδικασία, χρέωνε ένα ποσό για την μέση χρήση νερού ανά νοικοκυριό-ίσο με το ένα τέταρτο του εισοδήματος των κατοίκων της πόλης, και επίσης επέβαλε μια συμβατική διάταξη που απαγορεύει τη συλλογή του νερού της βροχής . Μετά από μαζικές τοπικές διαμαρτυρίες που υποστηρίχτηκαν από μια παγκόσμια εκστρατεία αλληλεγγύης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Η Bechtel μήνυσε τη Βολιβία στις ΗΠΑ και ζήτησε 50 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση και διαφυγόντα κέρδη αν και η επένδυσή της πιστεύεται ότι ήταν μικρότερη από $ 1 εκατ. ευρώ και τα έσοδα της Bechtel είναι έξι φορές μεγαλύτερα από της ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της χώρας.

Η Bechtel απομακρύνθηκε χωρίς να λάβει αποζημίωση μόνο λόγω της μαζικής διεθνούς πίεσης και επειδή οι Βολιβιανοί συνέχισαν να αντιστέκονται με μεγάλη ένταση παρά το γεγονός ότι επανειλημμένα αντιμετώπισαν την βίαιη καταστολή και τον θάνατο. Η πίεση αυτή ήταν αναγκαία καθώς, σύμφωνα με την Earthjustice, αξιωματούχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας αρνήθηκαν να αποκαλύψουν το πότε ή το που η πρώτη ακρόαση της υπόθεσης θα λάβει χώρα.

Αυτή βέβαια είναι μια πολύ σπάνια κατάληξη. Παρά το γεγονός ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι πιο συχνά οι στόχοι των δράσεων του ICSID, οι κανόνες οπουδήποτε μπορούν να ανατραπούν. Για παράδειγμα, σε μία από τις περιπτώσεις που αναφέρονται παραπάνω,ο Καναδάς μηνύθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις της NAFTA, από μία εταιρία χημικών, με έδρα τις ΗΠΑ αφού απαγόρευσε τη χρήση ενός προσθέτου βενζίνης που είχε ήδη απαγορευτεί στις ΗΠΑ, διότι είναι γνωστός ο τοξικός του παράγοντας. Χάρη στο ICSID, ο Καναδάς έπρεπε να αντιστρέψει την απαγόρευση, να πληρώσει εκατομμύρια δολάρια για την κάλυψη των «διαφυγόντων κερδών» της εταιρείας και να εκδώσει μια συγγνώμη προς την εταιρεία χημικών.

Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της NAFTA που θα αναπαραχθούν στην TPP είναι ότι:

• Οι κυβερνήσεις επιβαρύνονται με τα έξοδα του δικηγόρου, κερδίσουν ή χάσουν, πέραν της καταβολής των δικαστικών αποφάσεων.
• Η Φορολογία και οι νομικές ρυθμίσεις αποτελούν «έμμεση απαλλοτρίωση» και επιτρέπουν την κατάθεση αίτησης αποζημίωσης. (Η μείωση της αξίας ενός περιουσιακού στοιχείου είναι αρκετή για να θεωρηθεί «απαλλοτρίωση» και όχι μια φυσική απόσπαση της ιδιοκτησίας, όπως καθορίζεται σύμφωνα με τη νομοθεσία των ΗΠΑ).
• Παλαιότερες αποφάσεις αποτελούν δεδικασμένα προηγούμενα για περαιτέρω επεκτάσεις των επενδυτικών «δικαιωμάτων», και θα πρέπει να ενσωματωθούν στο «εξελισσόμενο πρότυπο των δικαιωμάτων των επενδυτών» που απαιτούνται βάση της ΤΡΡ.
• Καμία αναφορά στο ζήτημα των εργατικών δικαιωμάτων, ούτε των απαραβίαστων σταθερών για το περιβάλλον, την υγεία ή την ασφάλεια πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Το Δικαστήριο Διεθνούς Διαιτησίας του Λονδίνου, εκδικάζοντας τον Ιούλιο του 2005 την υπόθεση μιας μονάδας της Occidental Petroleum που εξετάζονταν σύμφωνα με την διμερή επενδυτική συνθήκη Εκουαδόρ – ΗΠΑ, δήλωσε ότι οποιαδήποτε αλλαγή των επιχειρηματικών συνθηκών αποτελεί παραβίαση του «δικαιώματος των επενδυτών.» Αν μια τέτοια απόφαση γίνει αποδεκτή ως προηγούμενο, η οποιαδήποτε προσπάθεια καταστατικής ρύθμισης είναι δυνητικά παράνομη.

Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της ΤΡΡ που υπερβαίνουν αυτά της NAFTA είναι τα εξής:

• Η επέκταση των προϋποθέσεων του ποιος ή τι συνιστάτε ως «επενδυτής», καθιστώντας επιλέξιμους για να δραστηριοποιηθούν όποιους καταθέτουν αίτηση για αδειοδότηση, ανεξάρτητα από τους τρόπους που εξασφαλίζουν τα μέσα ή τα κεφάλαια για να ιδρύσουν μια επιχείρηση, χωρίς βέβαια την ύπαρξη τυχόν ορίων σε ό, τι πληροί τις προϋποθέσεις για μια τέτοια κατάσταση.
• Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να συμπεριληφθούν τα κρατικά ομόλογα ως επενδύσεις που προστατεύονται. Αν αυτό ισχύσει, οι κερδοσκόποι θα έχουν το δικαίωμα να ανακτήσουν το σύνολο της αξίας των κρατικών ομολόγων που αγοράζονται σε μειωμένες τιμές.
• Απαίτηση για νέους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας – που θα ποινικοποιεί πολλές πράξεις αμφισβήτησης- που επί του παρόντος δεν έχουν ταξινομηθεί ως τέτοιες.
• Να εντείνει σημαντικά τον εταιρικό έλεγχο του Διαδικτύου και των παρόχων υπηρεσιών ώστε να παραδίδουν προσωπικά δεδομένα.

Μια άλλη διαρροή τμήματος της Εμπορικής συμφωνίας TPP, που καλύπτει τα φαρμακευτικά προϊόντα, αποκαλύπτει αυτό το ενδιαφέρον θέμα: «Αποχαρακτήριση σε τέσσερα έτη από την έναρξη ισχύος της συμφωνίας (TPP) ή, ακόμα και αν δεν υπάρχει συμφωνία που θα τεθεί σε ισχύ, η αποχαρακτήρηση μπαίνει σε ισχύ τέσσερα χρόνια μετά από τη λήξη των διαπραγματεύσεων. » Αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό είναι; Νέα μονοπωλιακά δικαιώματα για τις φαρμακευτικές εταιρείες και την αύξηση της ικανότητάς τους να ανατρέψουν τις πολιτικές χωρών, όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία που επιβάλουν πολύ χαμηλότερες τιμές για τα φάρμακα. Πολιτικές που φαρμακευτικές εταιρείες που εδρεύουν στις ΗΠΑ θέλουν να ανατρέψουν.

Αυτή η πρόταση των ΗΠΑ περί πνευματικής ιδιοκτησίας, που επαναφέρει τις αρχικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν σε ένα εμπορικό σύμφωνο που η κυβέρνηση Μπους υπέγραψε με το Περού μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, θα επιμηκύνει τα φαρμακευτικά μονοπώλια, θα καταργήσει τις εγγυήσεις κατά της κατάχρησής των δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας, και θα εξασφαλίσει πρόσθετους αποκλειστικούς ελέγχους στα δεδομένα των κλινικών δοκιμών που ευνοούν τα μονοπωλιακά συμφέροντα των γιγαντιαίων φαρμακευτικών εταιριών σε κάθε κράτος.

Οι γιατροί χωρίς σύνορα παράλληλα αναφέρουν:

Η διακυβέρνηση Ομπάμα απομακρύνετε από προηγούμενες προσπάθειές της να εξασφαλίσει ότι τα αναπτυσσόμενα κράτη θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε φτηνά φάρμακα. Επιβάλει καινούρια πρότυπα, τα οποία πιθανά θα περιληφθούν στην νέα εμπορική συμφωνία με τα αναπτυσσόμενα κράτη. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρουσιάζει το λεγόμενο «παράθυρο πρόσβασης» ως τον μηχανισμό για την ενίσχυση της πρόσβασης στα φάρμακα. Το «παράθυρο πρόσβασης» είναι στην πραγματικότητα ο μηχανησμός για να μπαίνουν τα επώνυμα φάρμακα στην αγορά πιο γρήγορα, παρέχοντας στους παραγωγούς τους επιπλέον μονοπωλιακά δικαιώματα που εμποδίζουν την μείωση των τιμών, διατηρώντας τα φάρμακα μακριά από τα χέρια των εκατομμύριων ανθρώπων που τα έχουν ανάγκη.

Στελέχη και λομπίστες από μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον πλανήτη- που έχουν έσοδα πολύ μεγαλύτερα από τα ακαθάριστα εγχώρια προϊόντα μικρών χωρών- θα συναντηθούν μυστικά με κυβερνητικούς αξιωματούχους για να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους ακόμα περισσότερη δύναμη και έλεγχο.

Τα στελέχη των επιχειρήσεων διαμορφώνουν τους κανόνες για το προσωπικό του όφελος και είναι στενά συνδεδεμένοι με χρηματοδότες για την χειραγώγηση των αγορών. Επωφελούνται από την λιτότητας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις. Μπορούμε να έχουμε την δικτατορία των εταιριών, ή τη δημοκρατία. Αλλά όχι και τα δύο.

νοτιος ανεμος 7 τευχος

Μεταναστευτικά εμβάσματα και άλλα ρατσιστικά παραμύθια

Ο Κυριάκος Μαραγκός αποδομεί τους φασιστικούς μύθους για τον αριθμό των μεταναστών στην Ελλάδα, το κόστος της περίθαλψής τους, τα περίφημα εμβάσματα που στέλνουν στο εξωτερικό, καθώς και το υποτιθέμενο κόστος από το παρεμπόριο.

Πα­ράλ­λη­λα με τις ρα­τσι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις υπό την ονο­μα­σία «Ξέ­νιος Ζευς», ένα πλή­θος δη­μο­σιευ­μά­των κα­τέ­κλυ­σε το δια­δί­κτυο σχε­τι­κά με τα εμ­βά­σμα­τα των με­τα­να­στών προς τις χώρες τους και τη δήθεν «αι­μορ­ρα­γία» που προ­κα­λούν στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, την ώρα μά­λι­στα που ο «χει­μα­ζό­με­νος» ελ­λη­νι­κός λαός έχει υπο­στεί τα πάν­δει­να εξαι­τί­ας του μνη­μο­νί­ου. Είναι προ­φα­νής ο στό­χος των αλ­λε­πάλ­λη­λων ανα­δη­μο­σιεύ­σε­ων αυτής της εί­δη­σης, από εθνι­κό­φρο­να κυ­ρί­ως μπλοκ αλλά και από εφη­με­ρί­δες που κά­νουν πλά­τες σε αυτού τους εί­δους την «πλη­ρο­φό­ρη­ση». Οι ανα­δη­μο­σιεύ­σεις συ­νε­χί­ζο­νται μέχρι και τώρα και φυ­σι­κά από τη ροή της πλη­ρο­φο­ρί­ας δεν θα μπο­ρού­σαν να λεί­πουν και οι βου­λευ­τές της Χρυ­σής Αυγής. Ο Πα­να­γιώ­τα­ρος, για πα­ρά­δειγ­μα, σή­κω­σε την «απο­κα­λυ­πτι­κή» εί­δη­ση μόλις στις 11/9 υπό τον τίτλο «Πάνω από 28 δισ. ευρώ μας στοι­χί­ζουν οι λα­θρο­με­τα­νά­στες!!! Δεν θα σας το πουν ποτέ τα ΜΜΕ».

Ορί­στε πώς συμ­βαί­νει αυτό, σύμ­φω­να πάντα με τα σχε­τι­κά copy-paste δη­μο­σιεύ­μα­τα:

«-7 δισ. ευρώ μας κο­στί­ζει η ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη των λα­θρο­με­τα­να­στών – 12 δισ. ευρώ υπο­λο­γί­ζε­ται ότι είναι το συ­νάλ­λαγ­μα που διαρ­ρέ­ει από την Ελ­λά­δα προς τις χώρες κα­τα­γω­γής των με­τα­να­στών. (Στοι­χεία από Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας)- Σε αδρές γραμ­μές έχουν φύγει πάνω από 300 δισ. τα τε­λευ­ταία 15 έτη – 9 δισ. ευρώ ετη­σί­ως υπο­λο­γί­ζε­ται ότι είναι το ύψος των δια­φυ­γό­ντων φόρων και ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών από το πα­ρα­ε­μπό­ριο, το οποίο ασκεί­ται σχε­δόν απο­κλει­στι­κά από με­τα­νά­στες, πα­ρά­νο­μους και μη. (Στοι­χεία από υπουρ­γείο Ανά­πτυ­ξης) Έτσι μόνο το άμεσο οι­κο­νο­μι­κό κό­στος της υπό­θε­σης λα­θρο­με­τα­νά­στευ­ση ανέρ­χε­ται ετη­σί­ως στο αστρο­νο­μι­κό ποσό των 28 δισ. ευρώ (του­λά­χι­στον 13% του ΑΕΠ!!!). Το έμ­με­σο οι­κο­νο­μι­κό κό­στος (π.χ. αυ­ξη­μέ­νες ανά­γκες φύ­λα­ξης των συ­νό­ρων) δεν μπο­ρεί να υπο­λο­γι­στεί. Την ίδια στιγ­μή βάσει στοι­χεί­ων της ΕΛ.ΣΤΑΤ (Ελ­λη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Αρχή) το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για το 2012 υπο­λο­γί­ζε­ται στα 24,5 δισ. ευρώ. Προ­σο­χή, μι­λά­με για το συ­νο­λι­κό έλ­λειμ­μα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων και όχι για το πρω­το­γε­νές έλ­λειμ­μα.»
Ανά­λο­γη ερώ­τη­ση «για το υπέ­ρο­γκο κό­στος της λα­θρο­με­τα­νά­στευ­σης για την οι­κο­νο­μία της χώρας» υπέ­βα­λε στους υπουρ­γούς Δη­μό­σιας Τάξης, Οι­κο­νο­μι­κών και Υγεί­ας ο βου­λευ­τής της Χ.Α. Χρή­στος Παπ­πάς στις 13 Αυ­γού­στου.

Ξέ­πλυ­μα ψευ­δών πλη­ρο­φο­ριών

Ανα­ζη­τώ­ντας κα­νείς την πηγή της «εί­δη­σης», αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα πλυ­ντή­ριο ξε­πλύ­μα­τος ψευ­δών πλη­ρο­φο­ριών. Η πηγή χά­νε­ται στα άδυτα του δια­δι­κτύ­ου. Σε διά­φο­ρες πα­ραλ­λα­γές της εί­δη­σης, τα νού­με­ρα αλ­λά­ζουν: Υπό τον τίτλο «6,5 δισ. κο­στί­ζει η πε­ρί­θαλ­ψη των λα­θρο-εποί­κων» μα­θαί­νου­με από εκα­το­ντά­δες ιστο­σε­λί­δες τον Ιού­νιο ότι:

«Δεν θα είχε κοπεί καμία σύ­ντα­ξη, κα­νέ­νας, μι­σθός, τα σχο­λεία και τα νο­σο­κο­μεία θα λει­τουρ­γού­σαν κα­νο­νι­κά και ούτε θα υπήρ­χε πρό­βλη­μα με τα φάρ­μα­κα που έχουν πλη­ρω­μέ­να με κρα­τή­σεις μιας ζωής οι Έλ­λη­νες ερ­γα­ζό­με­νοι και συ­ντα­ξιού­χοι».

Εδώ ξε­κα­θα­ρί­ζε­ται το πράγ­μα εντε­λώς. Για το μνη­μό­νιο και τις δρα­μα­τι­κές συ­νέ­πειες που έχει για τη ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων πο­λι­τών, κυ­ρί­ως ερ­γα­ζο­μέ­νων και νέων αλλά και της πλειο­ψη­φί­ας των μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, απο­κλει­στι­κός υπεύ­θυ­νοι είναι οι με­τα­νά­στες. Τα φα­σι­στοει­δή, μετά από μια πε­ρι­πλά­νη­ση από τους το­κο­γλύ­φους, στους μα­σό­νους, τους Εβραί­ους, τους Γερ­μα­νούς και τους 300 της Βου­λής, κα­τέ­λη­ξαν στους «λα­θρο­έ­ποι­κους». Κα­τά­λα­βες, «Ελ­λη­νά­ρα»; Αν τους διώ­ξεις, θα μπο­ρείς να απο­πλη­ρώ­σεις σι­γά-σι­γά τις υπο­χρε­ώ­σεις σου στους πι­στω­τές της χώρας. 28 δισ. κάθε χρόνο δεν είναι και λίγα. Σε 10 χρο­νά­κια έχου­με κα­θα­ρί­σει και χωρίς να ανα­γκα­στού­με να μειώ­σου­με μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, σχο­λεία και νο­σο­κο­μεία.

Έχου­με και λέμε σύμ­φω­να με αυτό το ρε­πορ­τάζ:
«2.​700.​000.​000€ στοι­χί­ζουν στο κρά­τος κάθε χρόνο τα νο­σή­λια των ανα­σφά­λι­στων λα­θρο­με­τα­να­στών. Εάν συ­νυ­πο­λο­γι­στούν και οι επι­σκέ­ψεις στα εξω­τε­ρι­κά ια­τρεία των νο­σο­κο­μεί­ων το κό­στος ανε­βαί­νει στα 5-6,5 δισ. (δη­λώ­σεις του Λο­βέρ­δου). ΕΛ­ΛΗ­ΝΑ, δια­λέ­γεις: αν θέ­λεις να έχεις φαρ­μα­κο­θε­ρα­πευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, εσύ, το παιδί σου και οι γο­νείς σου, πρέ­πει να στα­μα­τή­σεις να πε­ρι­θάλ­πεις τζά­μπα τους λα­θρο­με­τα­νά­στες… Κό­βεις τις μα­λα­κί­ες και τις κουλ­του­ριά­ρι­κες ιδέες και δια­λέ­γεις αν θες να πλη­ρώ­νεις, εκτός από τα δικά σου (φάρ­μα­κα), και τα (φάρ­μα­κα) των λα­θρο­με­τα­να­στών…»

Κα­τά­λα­βες, «Έλ­λη­να»… Άμα δεν κα­τά­λα­βες, διά­βα­σε και τη συ­νέ­χεια (και στο κα­πά­κι βγες με τα πα­λι­κά­ρια της Χρυ­σής Αυγής και κο­πά­να κα­νέ­να «Πα­κι­στά­νι»):
«17.​000.​000.​000€ -22.​000.​000.​000€ είναι το συ­νάλ­λαγ­μα που φεύ­γει από την χώρα μας και πη­γαί­νει στις χώρες των λα­θρο­με­τα­να­στών… Πρέ­πει να δια­λέ­ξου­με αν προ­τι­μά­με να ζή­σου­με εμείς αξιο­πρε­πώς στη χώρα μας ή να πει­νά­σου­με για να τρώνε οι κάθε εί­δους Πα­κι­στα­νοί…».
Εδώ το συ­νάλ­λαγ­μα απο­γειώ­νε­ται. Από τα 12 δισ. κα­τα­λή­γου­με στα 22 δισ. Η προ­τρο­πή «να πει­νά­σου­με ή να ζούμε αξιο­πρε­πώς» ακού­γε­ται λο­γι­κή… Υπάρ­χει όμως και συ­νέ­χεια:
«1.​500.​000.​000€ στοι­χί­ζει η πα­ρα­νο­μία των λα­θρο­με­τα­να­στών στη χώρα μας (αυτά τα στοι­χεία δίνει το υπουρ­γείο Δ/Τ, μόνο για την επι­πλέ­ον αστυ­νό­μευ­ση)… 7.​500.​000.​000€ είναι τα έσοδα από το πα­ρα­ε­μπό­ριο των λα­θρο­με­τα­να­στών… Αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με και τα μα­γα­ζιά που κλεί­νουν, τα ποσά που χάνει το κρά­τος είναι ανυ­πο­λό­γι­στα».
Αν προ­σθέ­σου­με τα νού­με­ρα, φτά­νου­με στα 32 δισ. Απί­στευ­τα πράγ­μα­τα!

 

Η φι­λο­λο­γία για το πόσο κο­στί­ζουν οι «λαθρο» με­τα­νά­στες δεν είναι και­νούρ­για. Στο βί­ντεο αυτό  ο πρώην βου­λευ­τής του ΛΑΟΣ Βε­λό­που­λος υπο­λο­γί­ζει το Δε­κέμ­βρη του 2009 σε 12 δισ. την εκροή συ­ναλ­λάγ­μα­τος από τους αλ­λο­δα­πούς. Μά­λι­στα, 12 δισ. κι αυτός. Οι εθνο­πρε­πείς καθώς φαί­νε­ται έχουν ένα κόλ­λη­μα με τα 12 δισ. εκροή συ­ναλ­λάγ­μα­τος πριν ακόμα το μνη­μό­νιο. Μά­λι­στα, για να δώ­σουν -όπως θα εί­δα­τε- και μια αί­σθη­ση επι­στη­μο­νι­κό­τη­τας στα πα­ρα­μύ­θια τους ισχυ­ρί­ζο­νται ότι το νού­με­ρο αυτό το δίνει η Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας. Τα 6-7 δισ. για νο­σο­κο­μεία – φάρ­μα­κα τα επι­βε­βαιώ­νει ο Λο­βέρ­δος και τα περί πα­ρα­ε­μπο­ρί­ου το υπουρ­γείο Ανά­πτυ­ξης, ενώ τα περί χρε­ο­λυ­σί­ων η ΕΛ.ΣΤΑΤ. Ας τα πιά­σου­με, λοι­πόν, όλα αυτά με τη σειρά.

«Εκροή συ­ναλ­λάγ­μα­τος»

Όποιος θέλει να μάθει ακρι­βώς τα με­τα­να­στευ­τι­κά εμ­βά­σμα­τα, δεν έχει παρά να κοι­τά­ξει τους σχε­τι­κούς πί­να­κες του ισο­ζυ­γί­ου εξω­τε­ρι­κών συ­ναλ­λα­γών. Φα­ντα­ζό­μα­στε ότι οι κου­φιο­κέ­φα­λοι εθνο­μπλό­γκερς δεν θα έχουν αντίρ­ρη­ση περί αυτού, μιας και οι ίδιοι δέ­χο­νται την Τρά­πε­ζα Ελ­λά­δας σαν πηγή της «απο­κα­λυ­πτι­κής» τους πλη­ρο­φο­ρί­ας. Αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε βε­βαί­ως ότι πολ­λοί εξ αυτών είναι πα­ντε­λώς κρε­τί­νοι και δεν έχουν ιδέα τι ση­μαί­νει ισο­ζύ­γιο εξω­τε­ρι­κών συ­ναλ­λα­γών, αλλά αυτό δεν είναι δικό μας πρό­βλη­μα. Σύμ­φω­να λοι­πόν με την Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας, τα με­τα­να­στευ­τι­κά εμ­βά­σμα­τα που πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο λο­γα­ρια­σμό Ι.Δ.2. «Λοι­ποί το­μείς» δεί­χνουν ανα­λυ­τι­κά ότι τα εν λόγω ποσά δεν ξε­περ­νά­νε για τη 12ε­τία 2000-2011 τα 11,4 δισ. Κατά μέσο όρο 950 εκ. το χρόνο. Για φέτος (2012), η εκτί­μη­ση είναι ότι θα πέσει κοντά στο 1 δισ. από 1,38 δισ. το 2011, δε­δο­μέ­νου ότι στο 1ο εξά­μη­νο έχου­με ήδη μια μεί­ω­ση 25% σε σχέση με το περ­σι­νό. Σύμ­φω­να τώρα με τη Eurostat, η εκροή χρη­μά­των από τους με­τα­νά­στες προς τις χώρες τους είναι ακόμα μι­κρό­τε­ρη από τα ποσά που εμ­φα­νί­ζο­νται στον πί­να­κα. Έτσι, το 2009 έφυ­γαν 908 εκ. και το 2010 1.081 εκ. προς χώρες εντός και εκτός Ε.Ε. Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς ότι στα ποσά αυτά πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και εμ­βά­σμα­τα Ελ­λή­νων προς το εξω­τε­ρι­κό (π.χ. προς φοι­τη­τές που σπου­δά­ζουν στο εξω­τε­ρι­κό) ή και κα­τοί­κων της Ε.Ε. ή των ΗΠΑ προς τις χώρες τους. Τα στοι­χεία αυτά δη­μο­σιεύ­ο­νται σε ιστο­σε­λί­δες ξε­νο­φο­βι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, που όμως με τα copy paste έχουν χάσει τον μπού­σου­λα.

 

Σε άλλα δη­μο­σιεύ­μα­τα δια­βά­ζου­με:

«Τα τε­λευ­ταία δύο χρό­νια η Ελ­λά­δα με­τα­τρά­πη­κε από χώρα προ­σέλ­κυ­σης εμ­βα­σμά­των σε χώρα απο­στο­λής χρη­μά­των, σύμ­φω­να με στοι­χεία που έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα ο αρ­μό­διος επί­τρο­πος Αλ­γκίρ­ντα Σε­με­τά. Ο κοι­νο­τι­κός επί­τρο­πος απα­ντώ­ντας σε ερώ­τη­ση του ευ­ρω­βου­λευ­τή της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας Γιώρ­γου Πα­πα­νι­κο­λά­ου, ανα­φέ­ρει με­τα­ξύ άλλων, ότι το 2010 οι εκρο­ές των με­τα­να­στευ­τι­κών εμ­βα­σμά­των από την Ελ­λά­δα εκτι­μά­ται ότι έφθα­σαν τα 2.065 δισ. ευρώ. Από αυτά, 984 εκ. ευρώ κα­τευ­θύν­θη­καν προς άλλα κρά­τη-μέ­λη της Ε.Ε., 514 εκ. κα­τευ­θύν­θη­καν προς τη γει­το­νι­κή Αλ­βα­νία, πε­ρί­που 190 εκ. στο Ισ­ρα­ήλ και 103 εκ. στη Γε­ωρ­γία. Από την άλλη πλευ­ρά, στην Ελ­λά­δα ήλθαν μέσω εμ­βα­σμά­των πε­ρί­που 1,34 δισ. ευρώ και συ­γκε­κρι­μέ­να 441 εκ. ευρώ από τις άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, 339 εκ. από τις ΗΠΑ, 236 εκ. από τη Γερ­μα­νία και 221 εκ. από το Βέλ­γιο».

Προ­φα­νώς, τα 2 δισ. εκροή που δίνει ο επί­τρο­πος δια­φέ­ρουν από τα στοι­χεία της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας (εν­δε­χο­μέ­νως πρό­κει­ται για δια­φο­ρε­τι­κή λο­γι­στι­κή κα­τα­γρα­φή), όμως δί­νουν μια πιο κα­θα­ρή ει­κό­να για τον τόπο προ­ο­ρι­σμού αυτών των χρη­μά­των. Έτσι, 514 εκ. κα­τα­λή­γουν στην Αλ­βα­νία και συ­νο­λι­κά 984 εκ σε χώρες εκτός Ε.Ε.
Σύμ­φω­να με ερώ­τη­ση που είχε κάνει στη Βουλή ο πρώην βου­λευ­τής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πο­λα­τί­δης προς τον υπουρ­γό Οι­κο­νο­μί­ας και Οι­κο­νο­μι­κών σχε­τι­κά με απο­στο­λές χρη­μά­των στο εξω­τε­ρι­κό, η απά­ντη­ση που έλαβε για το 2007 ήταν η εξής:
«Σύμ­φω­να λοι­πόν με την Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος, η με­τα­φο­ρά κε­φα­λαί­ων στο εξω­τε­ρι­κό διε­νερ­γεί­ται από τις τρά­πε­ζες και από εται­ρεί­ες τα­χυ­με­τα­φο­ρών, επο­πτευό­με­νες όμως από την Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος. Η με­τα­φο­ρά κε­φα­λαί­ων από τις τρά­πε­ζες διε­νερ­γεί­ται σύμ­φω­να με τις δια­τά­ξεις που απο­σκο­πούν στον έλεγ­χο της προ­έ­λευ­σης των χρη­μά­των από εγκλη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες. Το σύ­νο­λο των με­τα­να­στευ­τι­κών εμ­βα­σμά­των στο εξω­τε­ρι­κό το έτος 2006 ήταν 770.000.000 ευρώ. Τα μέσω των εται­ρειών τα­χυ­με­τα­φο­ρών απο­στελ­λό­με­να ποσά γί­νο­νται με με­σο­λά­βη­ση της Τρά­πε­ζας και τα σχε­τι­κά ποσά πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο ως άνω ποσό των με­τα­να­στευ­τι­κών εμ­βα­σμά­των.
Το θε­σμι­κό πλαί­σιο της επο­πτεί­ας των συ­γκε­κρι­μέ­νων εται­ρειών κα­θο­ρί­ζε­ται πρώ­τον, με το ν.3148/2003 και την πράξη 2536/2004 του Διοι­κη­τού της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος όσον αφορά την επάρ­κεια της τε­χνι­κο­οι­κο­νο­μι­κής δομής των εται­ρειών, δη­λα­δή το λο­γι­στι­κό σύ­στη­μα, το σύ­στη­μα πλη­ρο­φο­ρι­κής, το σύ­στη­μα εσω­τε­ρι­κού ελέγ­χου και το ελά­χι­στο ποσό των ιδίων κε­φα­λαί­ων που είναι 150.000 ευρώ και δεύ­τε­ρον, με την πράξη 2577/2006 του Διοι­κη­τού της Τρα­πέ­ζης Ελ­λά­δος ως προς την επο­πτεία των δια­δι­κα­σιών πρό­λη­ψης του ξε­πλύ­μα­τος βρώ­μι­κου χρή­μα­τος και χρη­μα­το­δό­τη­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας.

Οι επο­πτευό­με­νες από την Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος εται­ρεί­ες πα­ρο­χής υπη­ρε­σιών δια­με­σο­λά­βη­σης στη με­τα­φο­ρά κε­φα­λαί­ων ανέρ­χο­νται σε δώ­δε­κα και δια­θέ­τουν πε­ρί­που 2.150 ση­μεία πα­ρο­χής υπη­ρε­σιών ανά την Ελ­λά­δα. Από αυτά έχουν αφαι­ρε­θεί τα υπο­κα­τα­στή­μα­τα των τρα­πε­ζών πρα­κτό­ρων τους, τα οποία και γνω­στο­ποιού­νται στην Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος. Το έτος 2006 η συ­νο­λι­κή αξία των κε­φα­λαί­ων που απε­στά­λη­σαν στο εξω­τε­ρι­κό με τη δια­με­σο­λά­βη­σή τους, ανήλ­θε στο ποσό των 588.929.195 ευρώ, το δε μέσο ποσό εξερ­χό­με­νου εμ­βά­σμα­τος στα 405 ευρώ». (ΣΥ­ΝΟ­ΔΟΣ Α’ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΑ­ΣΗ ΛΘ’, Τρίτη 27 Νο­εμ­βρί­ου 2007, ΚΟΙ­ΝΟ­ΒΟΥ­ΛΕΥ­ΤΙ­ΚΟΣ ΕΛΕΓ­ΧΟΣ)

Όπως βλέ­που­με, τα ποσά είναι μι­κρό­τε­ρα από αυτά που δίνει η Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας για τις ίδιες χρο­νιές. Επί­σης δί­νο­νται και διευ­κρι­νί­σεις για τον τρόπο που με­τα­φέ­ρο­νται τα ποσά αυτά από τις με­τα­φο­ρι­κές εται­ρεί­ες, τα­χυ­δρο­μεία και τρά­πε­ζες, που όλες βρί­σκο­νται κάτω από τον ασφυ­κτι­κό έλεγ­χο της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας. Αυτά για όσους ισχυ­ρι­στούν ότι τα κα­νά­λια με­τα­φο­ράς χρη­μά­των είναι ανε­ξέ­λεγ­κτα. Επι­πλέ­ον, μα­θαί­νου­με ότι το μέσο ποσό εξερ­χό­με­νου εμ­βά­σμα­τος είναι 405 ευρώ, που ση­μαί­νει ότι ακόμα και για μι­κρο­πο­σά οι με­τα­νά­στες προ­τι­μούν το έμ­βα­σμα παρά άλ­λους τρό­πους με­τα­φο­ράς που εν­δε­χο­μέ­νως θα έβα­ζαν σε κίν­δυ­νο την απο­στο­λή τους.

Δεν χρειά­ζε­ται να γίνει κα­νείς πε­ρισ­σό­τε­ρο κου­ρα­στι­κός πάνω στο θέμα. Είναι σαφές ότι τα ρα­τσι­στι­κά πα­ρα­μύ­θια ξε­περ­νούν κάθε φα­ντα­σία.
Επι­προ­σθέ­τως για να ευ­στα­θεί ο εξω­φρε­νι­κός ισχυ­ρι­σμός των 12 ή ακόμα και 22 δισ. σε εμ­βά­σμα­τα, θα έπρε­πε κάθε με­τα­νά­στης να στέλ­νει στη χώρα 12 με 22 χιλ. ευρώ το χρόνο, κι αυτά μόνο αν υπο­θέ­σου­με ότι από το 1 εκα­τομ­μύ­ριο με­τα­νά­στες που ζουν στην Ελ­λά­δα ερ­γά­ζο­νται όλοι ανε­ξαι­ρέ­τως, ακόμα και τα νε­ο­γέν­νη­τα και φυ­σι­κά με μη­δε­νι­κή ανερ­γία. Επί­σης, θα πρέ­πει για να στέλ­νουν αυτά τα ποσά να βγά­ζουν επι­πλέ­ον 6.000 ευρώ έκα­στος προ­κει­μέ­νου να κα­λύ­ψουν και τις κα­θη­με­ρι­νές τους ανά­γκες, εκτός αν υπο­θέ­σου­με ότι δεν τρώνε και δεν πλη­ρώ­νουν καμία υπο­χρέ­ω­ση. Επο­μέ­νως, θα πρέ­πει τα ετή­σια ει­σο­δή­μα­τά τους να ξε­περ­νά­νε τα 18.000 ως 28.000 ανα­λό­γως. Αν τώρα σκε­φτού­με ότι με­τα­ξύ των με­τα­να­στών ζουν 180.000 παι­διά κάτω των 18 ετών, ότι πλήτ­το­νται εξί­σου από την ανερ­γία και ότι ένα μέρος τους -κυ­ρί­ως νοι­κο­κυ­ρές- δεν πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό, τότε ο ενερ­γός απα­σχο­λού­με­νος οι­κο­νο­μι­κά πλη­θυ­σμός θα πρέ­πει να μην ξε­περ­νά τις 500 χιλ. Ως εκ τού­του, κα­θέ­νας από αυ­τούς θα πρέ­πει να στέλ­νει στις χώρες του από 24.000 μέχρι και 44.000 ευρώ ετη­σί­ως και προ­φα­νώς να κερ­δί­ζει από 35.000 μέχρι 55.000 ευρώ έκα­στος. Είναι προ­φα­νές λοι­πόν, σύμ­φω­να με τα ρα­τσι­στι­κά πα­ρα­μύ­θια, ότι οι με­τα­νά­στες απο­τε­λούν τη νέα άρ­χου­σα τάξη της Ελ­λά­δας. Είναι πά­μπλου­τοι, «λυ­μαί­νο­νται» τη χώρα κα­νο­νι­κά και μεις δεν έχου­με να φάμε.

Ναι αλλά πόσοι είναι;

Φυ­σι­κά, οι φα­σί­στες και όσοι αρέ­σκο­νται να πα­πα­γα­λί­ζουν τις αη­δί­ες τους μπο­ρούν να ισχυ­ρι­στούν εδώ ότι οι με­τα­νά­στες δεν είναι 1 εκ. αλλά 3 εκα­τομ­μύ­ρια. Αν ψάξει κα­νείς τα φα­σι­στο­σάιτ, θα πέσει πάνω σε ένα όργιο φημών γύρω από τον πλη­θυ­σμό των «λα­θροει­σβο­λαί­ων». Δυ­στυ­χώς, ελ­λεί­ψει μια συ­στη­μα­τι­κής απά­ντη­σης από την Αρι­στε­ρά, οι φήμες αυτές απο­τε­λούν τον κυ­ρί­αρ­χο μύθο γύρω από το μέ­γε­θος των «με­τα­να­στευ­τι­κών κυ­μά­των που κα­τα­κλύ­ζουν κα­θη­με­ρι­νά τη χώρα». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι με­τα­νά­στες δεν ξε­περ­νούν το 1 εκ. Από αυ­τούς, πε­ρισ­σό­τε­ροι από τους μι­σούς έχουν άδεια πα­ρα­μο­νής ενώ οι υπό­λοι­ποι είτε την έχα­σαν είτε μπή­καν στη χώρα μετά το 2004, οπότε και δεν υπάρ­χει καμία δια­δι­κα­σία να νο­μι­μο­ποι­η­θούν παρά μόνο να διεκ­δι­κή­σουν πο­λι­τι­κό άσυλο, που ως γνω­στόν δεν δί­νε­ται σχε­δόν σε κα­νέ­ναν.
Γύρω από τον αριθ­μό αυτό, υπάρ­χουν δύο δε­δο­μέ­να. α) Η απο­γρα­φή του 2001, που κα­τέ­γρα­ψε 762.191 αλ­λο­δα­πούς, από τους οποί­ους οι 70.000 ήταν κά­τοι­κοι Ε.Ε. και ΗΠΑ, σε σύ­νο­λο 10.934.097 πλη­θυ­σμού.
β) Η απο­γρα­φή του 2011, με την οποία ο μό­νι­μος πλη­θυ­σμός στη χώρα με­τρή­θη­κε στα 10.787.690, εκ των οποί­ων 9.903.268 με ελ­λη­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα. Από αυτά τα νού­με­ρα προ­κύ­πτει ότι οι αλ­λο­δα­ποί στην Ελ­λά­δα είναι 884.422. Μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στεί κα­νείς ότι οι «πα­ρά­νο­μοι» δεν με­τρή­θη­καν. Γι’ αυτό όμως κα­λύ­τε­ρα να ρω­τή­σει τους 50 χι­λιά­δες απο­γρα­φείς. Όποιος δού­λε­ψε στην απο­γρα­φή, ξέρει ότι σε κάθε πο­λυ­κα­τοι­κία που έμπαι­νε υπήρ­χαν πάντα πρό­θυ­μοι γεί­το­νες, ιδιο­κτή­τες και δια­χει­ρι­στές που έδι­ναν πλήρη κα­τά­λο­γο όλων των ενοί­κων, εκ­πλη­ρώ­νο­ντας εξ ολό­κλη­ρου τα «εθνι­κά τους κα­θή­κο­ντα» και το πάν­δη­μο αί­τη­μα για κα­τα­γρα­φή όλων των «πα­ρα­νό­μων» που έχουν ει­σέλ­θει στη χώρα, πε­ρι­μέ­νο­ντας πώς και πώς τα τε­λι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Ακόμα κι αν κά­ποιος «λα­θραί­ος» ήθελε να ξε­φύ­γει, δεν θα τα κα­τά­φερ­νε. Ο απο­γρα­φέ­ας θα τον κα­τέ­γρα­φε έστω και ως «Σύριο, Πα­κι­στα­νό, Μα­ρο­κι­νό ή Σο­μα­λό που μένει μαζί με άλ­λους 3 στο υπό­γειο, οδός τάδε, δήμος τάδε, το­μέ­ας ταδε» κ.ο.κ. Να είναι σί­γου­ροι όσοι ανα­ρω­τιού­νται, ότι οι πά­ντες έχουν κα­τα­γρα­φεί – ακόμα και οι Έλ­λη­νες από τους οποί­ους κά­ποιοι επί­σης αρ­νού­νταν να ανοί­ξουν την πόρτα και να απα­ντή­σουν στις ερω­τή­σεις του απο­γρα­φέα. Απα­ντή­σεις που ως γνω­στόν δεν προ­ϋ­πέ­θε­ταν την επί­δει­ξη ταυ­το­τή­των, δια­βα­τη­ρί­ων, ούτε άλλων εγ­γρά­φων. Μά­λι­στα οι με­τα­νά­στες ήταν πολύ πιο πρό­θυ­μοι να δεί­ξουν τα δια­βα­τή­ριά τους στους απο­γρα­φείς για να γρά­ψουν σωστά τα ονό­μα­τα, παρά με­ρι­κοί Έλ­λη­νες που -θο­λω­μέ­νοι από τα 666, τις ηλε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες και τους μα­σό­νους- ήταν εντε­λώς επι­φυ­λα­κτι­κοί για το αν τα ερω­τη­μα­το­λό­για θα κα­τα­λή­ξουν στα αρ­χεία της Μο­σάντ ή της Ελ­λη­νι­κής Στα­τι­στι­κής Αρχής… Βε­βαί­ως, η στα­τι­στι­κή υπη­ρε­σία μετά από έρευ­να πε­δί­ου που έκανε στο 0,5% των νοι­κο­κυ­ριών δια­πί­στω­σε συ­νέ­πεια των απα­ντή­σε­ων σε πο­σο­στό 97%. Όσον αφορά το μέ­γε­θος, στις επό­με­νες εβδο­μά­δες θα δο­θούν τα τε­λι­κά νού­με­ρα για το μό­νι­μο πλη­θυ­σμό. Η από­κλι­ση όμως δεν θα είναι ση­μα­ντι­κή. Αυτό ση­μαί­νει ότι ακόμα και αν ένα 10% κα­τά­φε­ρε να «κρυ­φτεί», οι με­τα­νά­στες πάλι δεν ξε­περ­νούν το 1 εκ.
Σύμ­φω­να με τη Eurostat, 900.000 με­τα­νά­στες ζού­σαν το 2009 στην Ελ­λά­δα, αντι­στοι­χώ­ντας στο 8,1% του πλη­θυ­σμού. Συ­γκε­κρι­μέ­να, 577.000 προ­έρ­χο­νται από την Αλ­βα­νία, 22.300 είναι Ου­κρα­νοί, 17.200 Γε­ωρ­για­νοί, 16.200 Πα­κι­στα­νοί και 13.900 Αι­γύ­πτιοι. Σύμ­φω­να επί­σης με τη Eurostat, η κα­θα­ρή εισ­ροή με­τα­να­στών από το 2001 ήταν 358.940. Η κα­θα­ρή εισ­ροή προ­κύ­πτει αν αφαι­ρέ­σει κα­νείς από αυ­τούς που μπή­καν μέσα στη δε­κα­ε­τία αυ­τούς που έφυ­γαν. Αν προ­σθέ­σου­με σ’ αυτό τους 762.191 της απο­γρα­φής του 2001 βγαί­νει ένα σύ­νο­λο 1.120 χι­λιά­δες. Αλλά αυτό είναι πλέον ένα από­λυ­το όριο. Από κει και πέρα μι­λά­με μόνο για φα­ντα­στι­κά νού­με­ρα, που δια­δί­δουν χωρίς κα­νέ­να απο­δει­κτι­κό στοι­χείο τα κάθε εί­δους ρα­τσι­στι­κά πρα­κτο­ρεία, όπως για πα­ρά­δειγ­μα ότι οι Πα­κι­στα­νοί είναι 1,5 εκ. ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν ξε­περ­νούν τις 20-30 χι­λιά­δες. Το 2011, σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία που έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα η Eurostat, στην Ελ­λά­δα ζού­σαν 956.000 αλ­λο­δα­ποί ή 8,5% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, ενώ ο αριθ­μός αυτός έφτα­νε το 1.255 εκα­τομ­μύ­ριο άτομα ή 11,1% του πλη­θυ­σμού όταν υπο­λο­γί­ζο­νταν οι κά­τοι­κοι που έχουν γεν­νη­θεί σε άλλη χώρα.
Από το με­γά­λο αυτό αριθ­μό αλ­λο­δα­πών, μικρό μόνο πο­σο­στό είναι πο­λί­της χώρας της Ε.Ε. των «27» (153.000 ή 1,4% του πλη­θυ­σμού), ή έχει γεν­νη­θεί στην Ευ­ρώ­πη (317.100 ή 2,8%). Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα είναι πο­λί­τες εκτός Ε.Ε. (803.000 ή 7,1%) και έχουν γεν­νη­θεί σε κά­ποια τρίτη χώρα (938.100 ή 8,3%). Πηγή
Τέλος, να υπεν­θυ­μί­σου­με δύο ση­μα­ντι­κές έρευ­νες που έγι­ναν πριν 3 χρό­νια. Η μία του Ιν­στι­τού­του Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής και η δεύ­τε­ρη του Ελ­λη­νι­κού Ιδρύ­μα­τος Ευ­ρω­παϊ­κής και Εξω­τε­ρι­κής Πο­λι­τι­κής στο πλαί­σιο του ευ­ρω­παϊ­κού προ­γράμ­μα­τος «Κλα­ντε­στί­νο». Και στις δύο, οι με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά υπο­λο­γί­ζο­νται γύρω στις 200 χι­λιά­δες σε ένα σύ­νο­λο 800 χιλ. με­τα­να­στών το 2009. Εδώ σχε­τι­κό άρθρο.
Οι ρα­τσι­στές υπο­λο­γί­ζουν ότι οι με­τα­νά­στες επι­βα­ρύ­νουν το σύ­στη­μα υγεί­ας με 7 δισ. το χρόνο. Γι’ αυτό μά­λι­στα επι­κα­λού­νται δη­λώ­σεις του ανεκ­δι­ή­γη­του Λο­βέρ­δου. Εδώ συ­να­ντιού­νται όλοι οι ψεύ­τες: ο ένας επι­κα­λεί­ται τον άλλον. Άσχε­τα αν η πηγή της πλη­ρο­φο­ρί­ας πρέ­πει να κρε­μα­στεί στο Γουδί μαζί με τους «300 της βου­λής»… Άσχε­τα αν είναι ή έστω ήταν σύ­ντρο­φος του «Τζέ­φρι», μα­σό­νος, Εβραί­ος, αν­θέλ­λη­νας, αν έχει κου­βα­λή­σει εδώ τους Πα­κι­στα­νούς. Όλα αυτά προς τα παρόν τα ξε­χνά­με. Ο Λο­βέρ­δος δίνει τροφή στο ρα­τσι­στι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα και οι φα­σί­στες το αντα­πο­δί­δουν, στον αξιό­πι­στο πλέον συ­νο­μι­λη­τή τους. Όμως, για να εί­μα­στε δί­καιοι με το Λο­βέρ­δο, όσο κι αν ψά­ξα­με, δεν βρή­κα­με που­θε­νά να έχει μι­λή­σει για 7 δισ. Ο Λο­βέρ­δος έχει κάνει εμε­τι­κές δη­λώ­σεις για τους με­τα­νά­στες. Μί­λη­σε για υγειο­νο­μι­κές βόμ­βες (1/4/2012), για βόμβα λοι­μώ­ξε­ων με αφορ­μή την Υπα­τεία (14/02/2011), για με­τα­νά­στριες που κολ­λά­νε AIDS του Έλ­λη­νες πε­λά­τες (16/12/2012) και για πάνω από 150 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ που δα­πα­νά το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο για τους αλ­λο­δα­πούς «που δε βρί­σκο­νται νό­μι­μα στη χώρα και κα­τα­φεύ­γουν στο σύ­στη­μα υγεί­ας διά των εφη­με­ριών και νο­ση­λεύ­ο­νται επί πολ­λές ημέ­ρες. Τους δί­δε­ται φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη χωρίς να πλη­ρώ­νουν ευρώ» (14/10/2012). Για μέχρι 150 εκ. έχει μι­λή­σει το φι­λα­ρά­κι των φα­σι­στών. Αν αυτοί ξέ­ρουν κάτι πα­ρα­πά­νω για το Λο­βέρ­δο και τα 7 δισ., ας μας πούνε και ακρι­βώς τη μέρα που το δή­λω­σε, μήπως μας εξη­γή­σει κι αυτός -που είναι πιο ει­δή­μων από τους κα­ρα­φλο­ξε­ρο­κέ­φα­λους- αν γνω­ρί­ζει κάτι γι’ αυτά τα 7 δισ. και μας ανοί­ξουν τα μάτια. Όσο βέ­βαια ο ίδιος δεν δια­ψεύ­δει τα χι­λιά­δες σχε­τι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα, που τον χρη­σι­μο­ποιούν και ως «πηγή», προ­φα­νώς ανα­λαμ­βά­νει και ο ίδιος ένα μέρος της ευ­θύ­νης αυτής της ελε­ει­νής πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης.

Μέχρι τότε, πά­ντως, ας δούμε τα αλη­θι­νά στοι­χεία μόνοι μας:
Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία που επε­ξερ­γά­στη­κε η Εθνι­κή Σχολή Δη­μό­σιας Υγεί­ας (ΕΣΔΥ), τα με­γέ­θη των δη­μό­σιων δα­πα­νών Υγεί­ας ήταν: 2009 14 δισ. ευρώ, 2011 13,12 δισ. ευρώ, με την πρό­βλε­ψη να δια­μορ­φω­θούν το 2012 σε 9,5 δισ. ευρώ. (Ρι­ζο­σπά­στης, 12 Σε­πτέμ­βρη 2012) Από αυτά, τα 2,8 δισ. απο­τε­λούν τη φαρ­μα­κευ­τι­κή δα­πά­νη. Τα ποσά αυτά μπο­ρεί να τα βρει οποιοσ­δή­πο­τε κά­νο­ντας μια πρό­χει­ρη έρευ­να στο δια­δί­κτυο.
Αντι­λαμ­βά­νε­ται λοι­πόν κα­νείς ότι μι­λά­με ξανά για ασύ­στο­λα πα­ρα­μύ­θια. Οι με­τα­νά­στες απο­τε­λούν πε­ρί­που το 10% του πλη­θυ­σμού. Μά­λι­στα, αν συ­νυ­πο­λο­γί­σει κα­νείς την ηλι­κια­κή τους σύν­θε­ση και τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­σκο­λία πρό­σβα­σης στο σύ­στη­μα υγεί­ας, τότε η δήθεν επι­βά­ρυν­ση δεν μπο­ρεί να ξε­περ­νά­ει τα 500 εκ., ίσως και λι­γό­τε­ρο, δε­δο­μέ­νου ότι αν «επι­βα­ρύ­νουν» σε κάτι, είναι τα έκτα­κτα πε­ρι­στα­τι­κά στα εφη­με­ρεύ­ο­ντα. Όμως, τι ση­μαί­νει «επι­βά­ρυν­ση». Μήπως οι φαρ­μα­κο­ποιοί τους δί­νουν τσά­μπα φάρ­μα­κα; Μήπως επι­σκέ­πτο­νται τα ια­τρεία του ΙΚΑ ή τους για­τρούς του ΕΟΠΠΥ χωρίς να έχουν θε­ω­ρη­μέ­να βι­βλιά­ρια; Μήπως πάνε στα κέ­ντρα υγεί­ας χωρίς να έχουν πλη­ρώ­σει τον ΟΓΑ, στον οποίο ως γνω­στόν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι με­τα­νά­στες είναι ασφα­λι­σμέ­νοι, πλη­ρώ­νο­ντας οι ίδιοι τις ει­σφο­ρές τους; Για να ευ­στα­θούν τα ψέ­μα­τα των ρα­τσι­στών και του φίλου τους του Λο­βέρ­δου που επι­κα­λού­νται, θα πρέ­πει οι με­τα­νά­στες να κα­τα­να­λώ­νουν το 80% της δη­μό­σιας δα­πά­νης για την υγεία χωρίς φυ­σι­κά να πλη­ρώ­νουν την πα­ρα­μι­κρή ει­σφο­ρά. Μόνο αλή­τες που προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για εμ­φύ­λιο πό­λε­μο μπο­ρούν να λένε τέ­τοια τε­ρα­τώ­δη ψέ­μα­τα. Και μόνο ηλί­θιοι που θέ­λουν να τους πι­στεύ­ουν, μπο­ρούν να τα ανα­πα­ρά­γουν. Κι όμως, εδώ και 2 χρό­νια οι φα­σί­στες ανα­πα­ρά­γουν ξανά και ξανά το ίδιο ψέμα, κάθε μέρα, μέχρι να το μάθει και ο τε­λευ­ταί­ος κά­τοι­κος αυτής της χώρας – εξάλ­λου, στο δικό τους Γκέ­μπελς δεν ανή­κει η στρα­τη­γι­κή του ωέ­μα­τος «Λέγε, λέγε, κάτι θα μεί­νει»; Ει­δι­κά τώρα που το σύ­στη­μα υγεί­ας έχει χρε­ο­κο­πή­σει, που οι ασφα­λι­σμέ­νοι πρέ­πει να πλη­ρώ­νουν τις επι­σκέ­ψεις τους στο για­τρό και τα φάρ­μα­κα, τώρα οι φα­σί­στες υπο­δει­κνύ­ουν τον «υπαί­τιο», που δεν είναι παρά οι… με­τα­νά­στες. Δεν είναι οι μίζες, δεν είναι το πάρτι με τις φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρεί­ες, δεν είναι η επί δε­κα­ε­τί­ες λε­η­λα­σία των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων, δεν είναι τα 8 δισ. από τα «κου­ρε­μέ­να» ομό­λο­γα, που θα τα πλη­ρώ­σουν οι ασφα­λι­σμέ­νοι, σε αντί­θε­ση με τις τρά­πε­ζες που ανα­κε­φα­λαιο­ποιού­νται με εγ­γυ­η­τή ξανά το δη­μό­σιο και με δά­νεια στις πλά­τες πάλι του λαού.

 

Δεν είναι οι ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές, που δεν πλή­ρω­ναν οι υπό­χρε­οι. Όχι, τί­πο­τα απ’ όλα αυτά δεν απο­τε­λεί αιτία που δεν έχου­με φάρ­μα­κα και για­τρούς. Οπότε η λύση είναι μία. «ΕΛ­ΛΗ­ΝΑ, δια­λέ­γεις: αν θέ­λεις να έχεις φαρ­μα­κο­θε­ρα­πευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, εσύ, το παιδί σου και οι γο­νείς σου, πρέ­πει να στα­μα­τή­σεις να πε­ρι­θάλ­πεις τζά­μπα τους λα­θρο­με­τα­νά­στες… Κό­βεις τις μα­λα­κί­ες και τις κουλ­του­ριά­ρι­κες ιδέες και δια­λέ­γεις αν θες να πλη­ρώ­νεις -εκτός από τα δικά σου- (φάρ­μα­κα) και τα (φάρ­μα­κα) των λα­θρο­με­τα­να­στών»…
Σύμ­φω­να πά­ντως με τη λο­γι­κή των φα­σι­στών, υπεύ­θυ­νοι για το ότι δεν έχει πε­ρί­θαλ­ψη ο «Έλ­λη­νας» θα έπρε­πε να είναι επί­σης οι ανα­σφά­λι­στοι Έλ­λη­νες ερ­γα­ζό­με­νοι που σε πο­σο­στό 25% απα­σχο­λού­νται στη μαύρη ερ­γα­σία σύμ­φω­να με το υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας (29.9.10), οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ασθε­νείς ερ­γα­ζό­με­νοι και συ­ντα­ξιού­χοι, των οποί­ων τα αφε­ντι­κά τους επί δε­κα­ε­τί­ες τούς έκλε­βαν τις ει­σφο­ρές και δεν τις απέ­δι­δαν στο Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, έχο­ντας ωστό­σο τυ­πι­κά (με διά­φο­ρες “πε­ραιώ­σεις” και χα­ρι­στι­κές “ρυθ­μί­σεις”) εντά­ξει αυ­τούς τους ερ­γα­ζό­με­νους νο­μι­μο­φα­νώς στο σύ­στη­μα, οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες αγρό­τες του ΟΓΑ, ιδίως οι φτω­χοί συ­ντα­ξιού­χοι του, και οι άπο­ροι της Πρό­νοιας – που, ως γνω­στόν, δεν απέ­δι­δαν ει­σφο­ρές ούτε φό­ρους από τα (χα­μη­λά ή ανύ­παρ­κτα) ει­σο­δή­μα­τά τους. Αλλά ακόμα και οι “τυ­χε­ροί” ερ­γα­ζό­με­νοι, που έχουν το βα­σι­κό μισθό της Εθνι­κής Συλ­λο­γι­κής Σύμ­βα­σης και συ­νε­χό­με­νη κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση από τα 18 τους, που “επι­βα­ρύ­νουν” τα νο­σο­κο­μεία και το Τα­μείο τους, αν χρεια­στούν λ.χ. μια εγ­χεί­ρι­ση καρ­διάς κι ένα βη­μα­το­δό­τη στα 55 τους χρό­νια, ή αν τα “προ­στα­τευό­με­να” μέλη της οι­κο­γέ­νειας τους αρ­ρω­στή­σουν με καρ­κί­νο και χρειά­ζο­νται πα­νά­κρι­βες χη­μειο­θε­ρα­πεί­ες. Ή αν το παιδί τους γίνει “λιώμα” σε ένα τρο­χαίο, με τι ποσά θα “επι­βα­ρυν­θεί” το σύ­στη­μα υγεί­ας για να το συ­ναρ­μο­λο­γή­σει με δε­κά­δες και πα­νά­κρι­βες επεμ­βά­σεις, αρ­θρο­πλα­στι­κές κ.λπ; Ο κα­τά­λο­γος με τα πα­ρα­δείγ­μα­τα «επι­βά­ρυν­σης» του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας δεν έχει τέλος. (Ιός, 23/10/2010). Και είναι προ­φα­νές ότι οι φα­σί­στες θε­ω­ρούν ότι θα λύ­σουν τα προ­βλή­μα­τα βιω­σι­μό­τη­τας του συ­στή­μα­τος υγεί­ας πε­τώ­ντας έξω απ’ αυτό όσους το επι­βα­ρύ­νουν για να έχουν οι «κα­νο­νι­κοί», «υγιείς» και «ερ­γα­τι­κοί Έλ­λη­νες» πρό­σβα­ση στο «εθνι­κά κα­θα­ρό» από όλα τα «μιά­σμα­τα» σύ­στη­μα υγεί­ας. Η θε­ω­ρία του Καιά­δα δεν στρέ­φε­ται μόνο κατά των με­τα­να­στών, αλλά και κατά όλων των πα­ρα­πά­νω κα­τη­γο­ριών Ελ­λή­νων.

Φό­ροι-ει­σφο­ρές

Το τε­λευ­ταίο πα­ρα­μύ­θι είναι τα «9 δισ. δια­φυ­γό­ντων φόρων και ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών από το πα­ρα­ε­μπό­ριο». Αυτό το ποσό ανα­λύ­ε­ται σε 4 δισ. από ΦΠΑ και 5 δισ. από φό­ρους ει­σο­δή­μα­τος και ει­σφο­ρές, λόγω πα­ρα­ε­μπο­ρί­ου. Είναι προ­φα­νές ότι για να «χά­νο­νται» 4 δισ. σε ΦΠΑ το «πα­ρα­ε­μπό­ριο» τζι­ρά­ρει κάθε χρόνο 20 και πλέον δισ. ευρώ. Ακρι­βώς σε αυτό το ποσό το εκτι­μά η Εθνι­κή Συ­νο­μο­σπον­δία Ελ­λη­νι­κού Εμπο­ρί­ου.

«Η “μά­στι­γα” του πα­ρα­ε­μπο­ρί­ου ανέρ­χε­ται στο πο­σό-σοκ των 20 δισ. ετη­σί­ως στη χώρα μας. Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι η απώ­λεια για τα κρα­τι­κά έσοδα ανέρ­χε­ται στα 6 δισ. ευρώ. Αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς το μέ­γε­θος του προ­βλή­μα­τος και την ανά­γκη να δοθεί άμεσα λύση όταν η χώρα “μα­τώ­νει” για να εξα­σφα­λί­σει μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ», (Ει­δή­σεις Star) δή­λω­σε στις 22/8 ο υπουρ­γός Ανά­πτυ­ξης Κω­στής Χα­τζη­δά­κης κη­ρύσ­σο­ντας τον πό­λε­μο στο «πα­ρε­μπό­ριο», δύο βδο­μά­δες πριν ανα­λά­βει έργο η Χρυσή Αυγή, πα­τάσ­σο­ντας με τη σειρά της το πα­ρα­ε­μπό­ριο στα πα­νη­γύ­ρια και τις λαϊ­κές αγο­ρές – μπρο­στά πη­γαί­νουν οι ρα­τσι­στές «ιε­ρα­πό­στο­λοι» και πίσω ακο­λου­θεί ο φα­σι­στι­κός στρα­τός… Δεν υπάρ­χει λοι­πόν αμ­φι­βο­λία ότι και το κρά­τος και το πα­ρα­κρά­τος συμ­φω­νούν ως προς το επεί­γον του κα­θή­κο­ντος. Βλέ­πε­τε μι­λά­με για 20 δισ., όταν η αξία των μέ­τρων που θα μα­τώ­σουν εκ νέου τα ει­σο­δή­μα­τα που έχουν απο­μεί­νει στις φτω­χές πλέον, αλλά υπε­ρή­φα­νες εθνι­κά, ελ­λη­νι­κές οι­κο­γέ­νειες κο­στί­ζουν μόλις 11,5 δισ. Ο συ­σχε­τι­σμός είναι προ­φα­νής για όποιον δεν κα­τά­λα­βε: Τσα­κί­ζο­ντας τους τύ­πους με τα σε­ντό­νια, θα γλι­τώ­σου­με τη νέα σφαγή που έρ­χε­ται. Γι’ αυτό λοι­πόν, «Ελ­λη­νά­ρες», στα όπλα.

Ποια είναι όμως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πέρα από τη χρυ­σαυ­γή­τι­κη και χα­τζη­δά­κεια προ­πα­γάν­δα; Το εμπό­ριο συμ­με­τέ­χει στο ΑΕΠ σε πο­σο­στό 16%, δη­λα­δή πε­ρί­που 32 δισ. ευρώ. Τι λέέι λοι­πόν η ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα; Ότι από τα 32 δισ. ευρώ του συ­νο­λι­κού όγκου του εμπο­ρί­ου, τα 20 δισ. ευρώ τα «κο­νο­μά­νε» οι… λα­θρέ­μπο­ροι με τα τσου­βά­λια!!!
Ας το δούμε όμως και από μια άλλη πλευ­ρά: Αν υπο­λο­γί­σου­με ότι η ιδιω­τι­κή κα­τα­νά­λω­ση είναι πε­ρί­που το 60% του ΑΕΠ, δη­λα­δή 120 δισ. ευρώ, τότε ο συ­νο­λι­κός εμπο­ρι­κός τζί­ρος δεν ξε­περ­νά­ει τα 100 δισ., δε­δο­μέ­νου ότι με­γά­λο μέρος αυτής της δα­πά­νης κα­τα­να­λώ­νε­ται σε υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας, εκ­παί­δευ­σης κ.ο.κ. (το ποσό αυτό αντι­στοι­χεί επί­σης στα 16,5 δισ. ΦΠΑ που θα ει­σπρα­χθεί μέσα στο 2012, Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός 2012, σελ 28) Επί­σης ένα άλλο μέρος για την αγορά κα­τοι­κιών ή την απο­πλη­ρω­μή των δα­νεί­ων που πάρ­θη­καν τα προη­γού­με­να χρό­νια. Ως γνω­στόν σε αυ­τούς τους κλά­δους δεν δρα­στη­ριο­ποιού­νται Σο­μα­λοί, Ζαϊ­ρι­νοί και άλλοι Πα­κι­στα­νοί και αλ­λο­ε­θνείς «λα­θρέ­μπο­ροι». Επί­σης, κάθε οι­κο­γέ­νεια -ως γνω­στόν- ξο­δεύ­ει το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του ει­σο­δή­μα­τος στα σού­περ μαρ­κετ, σε λο­γα­ρια­σμούς τη­λε­φώ­νων και της ΔΕΗ που εμπε­ριέ­χουν και πλή­θος από χα­ρά­τσια, ενώ πλή­θος ευ­και­ριών σε αγαθά βρί­σκει στα με­γά­λα κα­τα­στή­μα­τα τύπου ΙΚΕΑ, Leroy Merlin, Τσά­μπο, Ζάρα κ.ο.κ., όπου επί­σης δεν δρα­στη­ριο­ποιού­νται με­λα­ψοί «λα­θρέ­μπο­ροι». Το ίδιο συμ­βαί­νει από όσο γνω­ρί­ζου­με και στην αγορά διαρ­κών αγα­θών (ηλε­κτρι­κά είδη, αυ­το­κί­νη­τα, είδη σπι­τιού), εκτός αν υπο­λο­γί­ζου­με στα διαρ­κή αγαθά, τους ανα­πτή­ρες, τους φα­κούς και τα μπα­λά­κια που μόλις τα χτυ­πή­σεις στο έδα­φος ανα­βο­σβή­νει κά­ποιο φως, είδη τα οποία ως επί το πλεί­στον που­λά­νε οι γνω­στοί «λα­θρέ­μπο­ροι εξ Ανα­το­λής» που έχουν κα­τα­κλύ­σει τη χώρα. Στο μόνο που δρα­στη­ριο­ποιού­νται οι γνω­στοί «λα­θρέ­μπο­ροι» που λυ­μαί­νο­νται την «εθνι­κή μας» οι­κο­νο­μία είναι στα φο-μπι­ζού, στα εσώ­ρου­χα, τις κάλ­τσες, τα γκά­τζετ κι­νη­τών, cd και τις τσά­ντες που που­λά­νε απλω­μέ­να σε σε­ντό­νια σε ορι­σμέ­να πε­ζο­δρό­μια, ή στα φα­νά­ρια μαζί με πα­γω­μέ­να νερά και μπα­νά­νες. Θέ­λουν λοι­πόν να μας πουν ότι ξο­δεύ­ου­με το 20% του ει­σο­δή­μα­τός μας σε τέ­τοια προ­ϊ­ό­ντα, ακόμα κι αν υπο­θέ­σου­με ότι δεν αγο­ρά­ζου­με εσώ­ρου­χο στο εμπό­ριο παρά μόνο από πλα­νό­διους με­τα­νά­στες…

Σε ποιον τα που­λά­νε αυτά, μήπως σε τί­πο­τα εξω­γή­ι­νους; Ο τζί­ρος, για να υπάρ­χει, πρέ­πει κά­ποιοι να κα­τα­να­λώ­σουν. Άρα κάθε κά­τοι­κος αυτής της χώρα πρέ­πει να ξο­δεύ­ει (20 δισ./10 εκ.) 2.000 ευρώ το χρόνο για προ­ϊ­ό­ντα πα­ρα­ε­μπο­ρί­ου και κάθε 4με­λής οι­κο­γέ­νεια 8.000 ευρώ. Καλά, σε ηλί­θιους νο­μί­ζουν ότι απευ­θύ­νο­νται;

Επί­σης ο τζί­ρος αυτός ση­μαί­νει και το σχε­τι­κό ει­σό­δη­μα για τους με­τέ­χο­ντας του «κυ­κλώ­μα­τος», που προ­φα­νώς ελέγ­χε­ται εξ ολο­κλή­ρου από τους «ει­σβο­λείς». Μπο­ρού­με να υπο­θέ­σου­με λοι­πόν ότι από τα 20 δισ. τζίρο τα 15 είναι κέρδη του «κυ­κλώ­μα­τος», δε­δο­μέ­νου ότι δεν πλη­ρώ­νουν φό­ρους, ΦΠΑ, δη­μο­τι­κά τέλη, ενοί­κια, ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές και οτι­δή­πο­τε άλλο επι­βα­ρύ­νει τον «υγιή» και δύ­σμοι­ρο Έλ­λη­να «εμπο­ρά­κο». Ο οποί­ος πλήτ­τε­ται από το πα­ρα­ε­μπό­ριο και όχι από το ΙΚΕΑ, ούτε από το γε­γο­νός ότι οι πι­στω­τι­κές έχουν τερ­μα­τί­σει και οι χα­ρού­με­νοι κα­τα­να­λω­τές της δε­κα­ε­τί­ας του μι­λέ­νιουμ είναι είδος υπό εξα­φά­νι­ση. Όχι, όχι, εμπο­ρά­κο, ο με­τα­νά­στης με το τσου­βά­λι σού πήρε τη δου­λειά…
Αν υπο­θέ­σου­με τώρα ότι από το 1 εκ. με­τα­νά­στες ερ­γά­ζο­νται οι 500 χι­λιά­δες (αν και με την ανερ­γία που υπάρ­χει, ίσως ερ­γά­ζο­νται οι μισοί), στο πα­ρα­ε­μπό­ριο απα­σχο­λού­νται οι 100.000. Τι λένε για το νού­με­ρο αυτό τα σα­ΐ­νια της εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας; Γιατί κά­ποιοι δου­λεύ­ουν και στα χω­ρά­φια, άλλοι στις οι­κο­δο­μές, οι γυ­ναί­κες στα σπί­τια, άλλοι σε ερ­γο­στά­σια. Αλ­λιώς, πώς «μας παίρ­νουν τις δου­λειές» αν δεν δου­λεύ­ουν ούτε εκεί; Ας υπο­θέ­σου­με λοι­πόν ότι είναι 100.000, που δεν είναι, αλλά έτσι για να με­γε­θύ­νου­με λίγο το «πρό­βλη­μα» (γιατί με μι­κρό­τε­ρα νού­με­ρα τι διά­βο­λο πρό­βλη­μα είναι). Επο­μέ­νως, 15 δισ./100 χιλ., έχου­με κέρδη 150.000 ευρώ ει­σό­δη­μα ανά «λα­θρέ­μπο­ρα». Εντά­ξει, ούτε ο διοι­κη­τής της Εθνι­κής Τρά­πε­ζας δεν βγά­ζει τόσα. Και μας λένε οι αρι­στε­ροί για τους τρα­πε­ζί­τες και τους εφο­πλι­στές, όταν το «με­γά­λο κε­φά­λαιο» του πα­ρε­μπο­ρί­ου που λυ­μαί­νε­ται τα πε­ζο­δρό­μια της Πα­τη­σί­ων και των λαϊ­κών αγο­ρών κο­νο­μά­ει 20 δισ. «Αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με και τα μα­γα­ζιά που κλεί­νουν, τα ποσά που χάνει το κρά­τος είναι ανυ­πο­λό­γι­στα». Μι­λά­με δη­λα­δή για… εθνι­κή τρα­γω­δία. Οι φα­σί­στες κλαί­γο­νται για τα χρή­μα­τα που χάνει το κρά­τος και δεν μπο­ρεί να πλη­ρώ­σει τους πι­στω­τές. Και το κρά­τος έρ­χε­ται -εξαι­τί­ας της «αδρά­νειάς» του να πα­τά­ξει το πα­ρα­ε­μπό­ριο- και τα παίρ­νει από τους τί­μιους Έλ­λη­νες. Να πώς στή­νε­ται το ρα­τσι­στι­κό πα­ρα­μύ­θι!

Ύστε­ρα, οι ρα­τσι­στές-φο­ρείς των «απο­κα­λυ­πτι­κών» στοι­χεί­ων κά­νουν το ύπου­λο «γύ­ρι­σμα», συν­δυά­ζο­ντας όλα αυτά με το ύψος των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων. Έτσι «το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για το 2012 υπο­λο­γί­ζε­ται σε 24,5 δισ. ευρώ. Προ­σο­χή, μι­λά­με για το συ­νο­λι­κό έλ­λειμ­μα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων». Προ­φα­νώς, αν είναι έτσι, τότε αν μα­ζέ­ψου­με τις «απώ­λειες» από τους «λα­θρο-έποι­κους» κα­θα­ρί­σα­με με το χρέος, με τα μνη­μό­νια κ.λπ. Το ρα­τσι­στι­κό πα­ρα­μύ­θι γί­νε­ται πλέον τε­ρα­το­λο­γία και ανοι­χτή απο­λο­γία για τρόι­κες, μνη­μό­νια, τρα­πε­ζί­τες, το­κο­γλύ­φους, βιο­μή­χα­νους, τρω­κτι­κά του δη­μό­σιου χρή­μα­τος, δη­λα­δή το σύ­στη­μα εν γένει…

Ωστό­σο, σύμ­φω­να με το σχέ­διο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού το έλ­λειμ­μα μόνο για φέτος προ­βλέ­πε­ται στα 19 δισ., συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των τόκων του δη­μό­σιου χρέ­ους. (Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός 2012, σελ. 27) Αν υπο­θέ­σου­με ότι από το «κού­ρε­μα» θα μειω­θούν οι τόκοι 2 δισ., αυτό ίσως μειώ­σει το φε­τι­νό έλ­λειμ­μα στα 17 δισ. αν όλα τα άλλα πάνε καλά, πράγ­μα απί­θα­νο με την ύφεση που τρέ­χει στο -7%. Όσον αφορά τώρα τα χρε­ο­λύ­σια, αυτά να υπεν­θυ­μί­σου­με στους αλ­χη­μι­στές γκε­μπε­λί­σκους ότι το 2010 ήταν 42 δισ. (Όταν λέμε χρε­ο­λύ­σια εν­νο­ού­με τα ομό­λο­γα και τα έντο­κα γραμ­μά­τια που λή­γουν και πρέ­πει να απο­πλη­ρω­θούν.) Επο­μέ­νως, όταν μι­λά­με για το­κο­χρε­ο­λύ­σια (τό­κους + χρε­ο­λύ­σια), μι­λά­με για 50-60 δισ. και όχι για 24 δισ. Για φέτος, από το Ευ­ρω­παϊ­κό Τα­μείο Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας (EFSF) το Δη­μό­σιο δα­νεί­στη­κε μέχρι και τον Ιού­νιο 38 δισ. ενώ άλλα 10 πε­ρί­που δισ. δα­νεί­στη­κε σε έντο­κα γραμ­μά­τια. Σύ­νο­λο 48 δισ. Οι φα­σί­στες παί­ζουν με τα νού­με­ρα όπως τους βο­λεύ­ει και μας λένε ότι τα χρε­ο­λύ­σια για φέτος ήταν μόνο 7 δισ.! Κα­τά­λα­βες, «Ελ­λη­νά­ρα»; μικρό το νού­με­ρο, άμα κυ­νη­γή­σεις τους «λα­θρο­έ­ποι­κους», θα μπο­ρέ­σεις μετά να το πλη­ρώ­σεις. Ενώ τα 48 δισ. είναι πολλά, δεν μα­ζεύ­ο­νται με τί­πο­τα…

Τώρα το χρέος που έχει απο­μεί­νει στις 30/6 μετά το «κού­ρε­μα» είναι ήδη στα 303,5 δισ. (Στοι­χεία του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών) Ακόμα και με την επι­μή­κυν­ση, τα ποσά που πρέ­πει να δα­νεί­ζε­ται το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο για την απο­πλη­ρω­μή των ομο­λό­γων και των εντό­κων γραμ­μα­τί­ων δεν μπο­ρεί να είναι λι­γό­τε­ρο από 30 δισ. κατά μέσο όρο το χρόνο. Ίσως τις επό­με­νες χρο­νιές να είναι κάπως μι­κρό­τε­ρο, αν συ­νε­χι­στεί το υπο­τι­θέ­με­νο πρό­γραμ­μα στα­θε­ρό­τη­τας, αλλά στη συ­νέ­χεια θα αυ­ξη­θεί. Όπως και να χει, τα το­κο­χρε­ο­λύ­σια θα συ­νε­χί­σουν να βρί­σκο­νται σε δι­πλά­σια με­γέ­θη από αυτά που ισχυ­ρί­ζο­νται οι φα­σί­στες για να απο­δεί­ξουν πόσο εφι­κτό είναι το σχέ­διό τους και πόσο «απλές» είναι οι λύ­σεις. Με­ρι­κές κλο­τσιές σε 2-3 πά­γκους, ένα κυ­νη­γη­τό στα φα­νά­ρια, ένας τσα­μπου­κάς σε ένα σχο­λείο για τους τσιγ­γά­νους και με­ρι­κά φα­ντα­στι­κά επει­σό­δια επεμ­βά­σε­ων της Χρυ­σής Αυγής σε νο­σο­κο­μεία για τα φα­κε­λά­κια και όλα θα λυ­θούν στο πιτς-φι­τί­λι…

Από τα πα­ρα­μύ­θια, στις εκ­κα­θα­ρί­σεις

Η Χρυσή Αυγή προ­σπα­θεί να συ­σπει­ρώ­σει δυ­νά­μεις γύρω από αυτή τη θε­μα­το­λο­γία και να χτί­σει τη φήμη της σαν μη­χα­νι­σμός που δίνει λύ­σεις εδώ και τώρα, βοη­θώ­ντας δήθεν τους ανα­ξιο­πα­θού­ντες Έλ­λη­νες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτό που επι­διώ­κει είναι να στρέ­ψει την κοι­νω­νι­κή οργή ενα­ντί­ον των πιο αδύ­να­μων και πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων κομ­μα­τιών της κοι­νω­νί­ας. Οι με­τα­νά­στες είναι ο πιο αδύ­να­μος στό­χος, και ει­δι­κά αυτοί που προ­έρ­χο­νται από την Ασία. Ήδη οι φα­σί­στες προ­σπα­θούν να ανοί­ξουν νέα μέ­τω­πα με τους τσιγ­γά­νους, τους ομο­φυ­λό­φι­λους και φυ­σι­κά με όσους «κουλ­του­ριά­ρη­δες» τους υπε­ρα­σπί­ζο­νται και επι­βα­ρύ­νουν το «φτωχό Έλ­λη­να νοι­κο­κύ­ρη». Ο κα­τά­λο­γος των στό­χων της Χρυ­σής Αυγής κάθε μέρα θα με­γα­λώ­νει. Και όσο θα συ­μπλη­ρώ­νε­ται θα χρειά­ζο­νται νέο «αίμα» για τα τάγ­μα­τα εφό­δου για να «πα­τα­χτούν τα μιά­σμα­τα». Γι’ αυτό όλα αυτά τα ψέ­μα­τα και οι τε­ρα­το­λο­γί­ες: για να επι­τα­χυν­θούν οι στρα­το­λο­γί­ες. Φυ­σι­κά, καμία κρίση δεν πρό­κει­ται να ξε­πε­ρα­στεί, ούτε πρό­κει­ται να πλη­ρω­θούν οι δό­σεις των δα­νεί­ων με το διωγ­μό των με­τα­να­στών και τη δήθεν εξοι­κο­νό­μη­ση 28 δισ. που θα προ­κύ­ψει απ’ αυτό. Το μόνο που επι­διώ­κει η φα­σι­στο­συμ­μο­ρία είναι με τις ενέρ­γειές της να προ­κα­λέ­σει τους αντι­πά­λους της, επι­βάλ­λο­ντας από τώρα το βρο­με­ρό της ρα­τσι­στι­κό σχέ­διο. Ένα νέο απαρτ­χάιντ, ένα κα­θε­στώς δια­κρί­σε­ων και εξαι­ρέ­σε­ων, με τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και τους «κα­θα­ρούς» Έλ­λη­νες σε ρόλο δή­μιου και σε προ­νο­μια­κή θέση. Όποιος αντι­δρά στα αίσχη κατά των με­τα­να­στών, αυ­το­μά­τως γί­νε­ται στό­χος.

Η Αρι­στε­ρά μέχρι στιγ­μής αντι­δρά σαν να μην την αφο­ρούν όλα αυτά με έναν άμεσο τρόπο. Σαν να θέλει να απο­φύ­γει την «πρό­κλη­ση», γιατί δήθεν αυτό απο­προ­σα­να­το­λί­ζει την κου­βέ­ντα από το κε­ντρι­κό, που είναι το μνη­μό­νιο. Σαν να είναι το «με­τα­να­στευ­τι­κό» όντως ένα πρό­βλη­μα που πρέ­πει να λυθεί. Αυτό είναι ήδη μια με­γά­λη υπο­χώ­ρη­ση. Η λο­γι­κή δεν απα­ντά­με στις προ­κλή­σεις είναι ήδη μια ήττα στα ση­μεία. Τι ση­μαί­νει δεν απα­ντά­με, όταν δίπλα μας οι φα­σί­στες επι­βάλ­λουν κα­θε­στώς απαρτ­χάιντ; Ση­μαί­νει απλά ότι υπο­χω­ρού­με. Όμως κάθε υπο­χώ­ρη­ση στρώ­νει το δρόμο στην ήττα. Κα­νέ­νας δεν θα τη γλι­τώ­σει από το απαρτ­χάιντ που ετοι­μά­ζουν οι νε­ο­φα­σί­στες της Χρυ­σής Αυγής με το αβα­ντά­ρι­σμα των ΜΜΕ και του κρά­τους. Έτσι κι αλ­λιώς, είναι ο μόνος τρό­πος για να επι­βιώ­σει το αστι­κό κα­θε­στώς σε αυτές τις συν­θή­κες. Ο ρα­τσι­σμός συ­σπει­ρώ­νει και επα­να­συ­γκρο­τεί ένα νέο μπλοκ εξου­σί­ας, μια νέα κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία. Η Αρι­στε­ρά κάθε εί­δους να είναι σί­γου­ρη ότι στη νέα «τάξη πραγ­μά­των» δεν θα έχει καμία θέση. Αν θέλει να διεκ­δι­κή­σει την πα­ρου­σία της, πρέ­πει να δώσει τη μάχη τώρα. Τσα­κί­ζο­ντας τη φα­σι­στι­κή προ­πα­γάν­δα που ει­σχω­ρεί στις γραμ­μές μας. Είναι θλι­βε­ρό να μιλάς με αν­θρώ­πους που ψη­φί­ζουν Αρι­στε­ρά και να ακούς ακόμα κι απ’ αυ­τούς τα πα­ρα­μύ­θια των ρα­τσι­στών. Πριν να προ­σπα­θή­σου­με να πεί­σου­με τους μι­σάν­θρω­πους που ψή­φι­σαν Χρυσή Αυγή να «διορ­θώ­σουν την ψήφο τους», ας πεί­σου­με πρώτα τον κόσμο της Αρι­στε­ράς που έχει γίνει σου­ρω­τή­ρι από τη ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα.

Και κάτι τε­λευ­ταίο: Καμία συ­ζή­τη­ση δεν μπο­ρεί να γίνει όσο τα τάγ­μα­τα εφό­δου βρί­σκο­νται στο δρόμο. Και αν πε­ρι­μέ­νει κα­νείς από τον Δέν­δια να τα αντι­με­τω­πί­σει, ας κοι­τά­ξει όχι τι λέει, αλλά τι κάνει το υπουρ­γείο του: Αγορά Κυ­ψέ­λης, κα­τά­λη­ψη Δέλτα και Ξέ­νιος Δίας. Αυτά έχου­με μέχρι στιγ­μής. Και έρ­χο­νται κι άλλα. Τα τάγ­μα­τα εφό­δου πρέ­πει -και μπο­ρούν- τα τσα­κι­στούν από την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα. Από ένα μα­χη­τι­κό αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα που θα απλω­θεί σε γει­το­νιές, χώ­ρους δου­λειάς, πα­νε­πι­στή­μια, σχο­λεία και δρό­μους. Ο φα­σι­σμός μπο­ρεί να ητ­τη­θεί από ένα υπο­κεί­με­νο που θα επι­διώ­ξει συ­νει­δη­τά τη συ­ντρι­βή του. Κάθε υπεκ­φυ­γή με την επί­κλη­ση μυ­θι­κών υπο­κει­μέ­νων («λαός», «ερ­γά­τες», «νε­ο­λαία», «συν­δι­κά­τα» κ.ο.κ.) είναι απλά απο­φυ­γή της μάχης.

 

Κυριάκος Μαραγκός

rproject.gr

 

Νίσυρος-Προβολή ντοκιμαντέρ «Το αυγό του φιδιού»

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

.

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ-ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

“ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ”

.

a

a

a

ΠΕΜΠΤΗ

9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 20:30

ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΟΝ

        ΜΑΝΔΡΑΚΙ

a

a

a

Θα ακολουθήσει συζήτηση και μουσική εκδήλωση

Υστερικός Λαϊκισμός

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία μετάφραση επάνω στο πρωτότυπο του Robert Kurz με τίτλο: HYSTERISCHER POPULISMUS (2004) και θεωρώ ότι συνδέεται άρρηκτα με την συνεχή διολίσθηση του νεοελληνικής κοινωνίας μέσα στην λαϊκιστική παράνοια. Όσο αυτή διαρθρώνεται στο πολιτειακό σύστημα που ονομάζεται κοινοβουλευτισμός και στην φιλελεύθερη οικονομική και κοινωνική συνάρθρωση που το αγκαζάρει από γεννησιμιού του τόσο η υποτιθέμενη συνοχή της κοινωνίας θα υπονομεύεται. Θαρρώ ότι το κείμενο του Κουρτσζ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλο το πολιτικό προσωπικό που επανδρώνει τις εξουσίες και στους υπηκόους που απαρτίζουν τις κοινωνικές δομές και που θεωρούν πάντοτε ως υπεύθυνους για τα μόνιμα χάλια τους είτε τους πολιτικούς, είτε τα κόμματα, είτε τους φοροφυγάδες, είτε τους συνδικαλιστές, είτε τους λαθρομετανάστες, είτε τους δημόσιους υπαλλήλους, είτε το τραπεζικό κεφάλαιο, είτε τις οροθετικές πόρνες, είτε τους Τούρκους, είτε τους Εβραίους, είτε τους Ολυμπιακούς, είτε τους Παναθηναϊκούς, είτε τους εξωγήινους, είτε τον Δρακουμέλ, είτε…. είτε… είτε…
Σύνδεσμος Πρωτότυπου: http://www.exit-online.org/link.php?tab=autoren&kat=Robert%20Kurz&ktext=Hysterischer%20Populismus

Η μήτρα

Η γεύση του Χάους

Aν δεν μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό που σου έχει συμβεί, τότε όλες οι αισθήσεις σου το έχουν ζήσει με κάθε δυνατό τρόπο.

Ξεκινώντας από το ρολόι της παλιάς πόλης σαν πομπή, ακολουθούμε ένα γλυκό κρουστό, περνώντας από σκοτεινά στενά, ξεχασμένες διαδρομές επιθετικής βλάστησης, ζαλιζόμαστε από το λιβάνι και διασχίζουμε το όριο από αναμμένα κάρβουνα για να φτάσουμε στο θολωτό υποσυνείδητο, ένα υπέροχο ερειπωμένο σπίτι με κήπο ζούγκλα, που φωτίζεται μόνο από άσπρα κεριά.
Η Μελισσάνθη ακίνητη στο κέντρο της γης, γεννιέται μέσα από την ανυπαρξία και ορθώνεται για να συντριβεί πριν να νικήσει. Τα μάτια της είναι καλυμένα για να βλέπει αυτό που πρέπει να δει. Το σώμα της μεγαλώνει και μικραίνει, μεταμορφώνεται σε άνθρωπο-πουλί-δέντρο, είναι ένα ρευστό γλυπτό που χύνεται παντού παλλόμενο.
Ο Αριστομένης, άχρονο αγόρι, ψάλλει το νικητήριο ύμνο της κοσμικής συνείδησης.

«Εάν ήταν να σε φιλήσω εδώ θα το αποκαλούσαν τρομοκρατική ενέργεια, γι’ αυτό ας πάρουμε τα πιστόλια μας στο κρεβάτι να ξυπνήσουμε την πόλη τα μεσάνυχτα σαν μεθυσμένοι ληστές γιορτάζοντας με συνεχή πυρά το μήνυμα και τη γεύση του Χάους».

Όσοι πιστοί προσήλθαν, ξαναγεννήθηκαν μαζί του.

Θέατρο Ανάποδα «In Vivo Mutagenesis» Σκηνοθεσία-Δραματουργία: Κλωντιάνα Τσαμάτη

…και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί, «για να ξεβρωμίσει ο τόπος»

Μια προσπάθεια ερμηνείας ενός στημένου παιχνιδιού
με περισσευάμενους, αναλώσιμους, μετανάστες και φασίστες

Στις 26 Μαρτίου ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την ίδρυση 30 κέντρων κράτησης μεταναστών, συνολικής χωρητικότητας 30.000 κρατουμένων (αριθμός υπερδιπλάσιος των φυλακισμένων στο ήδη υπερκορεσμένο «σωφρονιστικό» σύστημα στην Ελλάδα).
Στις 31 Μαρτίου ο υπουργός υγείας Λοβέρδος αναφέρεται σε υγειονομική βόμβα (η ίδια έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει και στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών) και ανακοινώνει την κράτηση επ’ αόριστον των μεταναστών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο».
Τα επιχειρήματα τα γνωστά:
– Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη λόγω «απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής».
– Η Ελλάδα δεν χωράει τόσους μετανάστες.
– Οι μετανάστες αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
– Οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα, καθώς προέρχονται από χώρες όπου «η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόση αξία όσο στην πολιτισμένη Δύση».
– Οι μετανάστες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιες μέρες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από τις εξαγγελίες των δύο υπουργών και τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών για τις οποίες εξαγγέλθηκε η κατασκευή των κέντρων κράτησης, αφού «δεν θέλουν οι περιοχές τους να γίνουν χωματερές για τα σκουπίδια της Αθήνας».